Παγκόσμιο συνέδριο με θέμα την «Φιλοσοφία του Αριστοτέλη»

Κορυφαίοι μελετητές του Αριστοτέλη και σύγχρονοι φιλόσοφοι και πνευματικοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο θα λάβουν μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας με θέμα την «Η φιλοσοφία του Αριστοτέλους» που θα πραγματοποιηθεί από τις 10 έως τις 15 Ιουλίου κυρίως στην Αθήνα.

Το συνέδριο τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας και έχει την επίσημη υποστήριξη

Αν ήξερα να μιλάω, πώς θα σκεφτόμουν;

Πώς θα ήταν ο κόσμος ή έστω η χώρα μας, αν γνωρίζαμε τις τεχνικές του λόγου;

Αν ξέραμε ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσουμε, τι χειρονομίες να κάνουμε, πώς να κοιτάξουμε και τι ηχόχρωμα να βγάλουμε για να εκφράσουμε τις σκέψεις μας;

Υπάρχει τρόπος να εκπαιδευτεί η σκέψη μόνο μέσω του λόγου;

Ποιοι το φοβούνται και ποιοι επωφελούνται από κάτι τέτοιο;…

Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις μάς απάντησε ο Γιάννης Ανδριανάτος, ο ιδρυτής του Ρητορικού Κύκλου, του πρώτου και μοναδικού «σχολείου διαλεκτικής» στην Ελλάδα.

«Ολο το ελληνικό κατασκεύασμα φιλοσοφίας και επιστημών στηρίχθηκε πάνω στην έννοια της «διαλεκτικής». Είναι ίσως η σημαντικότερη αρχαία λέξη. Είναι ο τρόπος σκέψης των αρχαίων Ελλήνων, που πίστευαν πως τίποτα δεν είναι γραμμικό, όλα είναι συνθέσεις δύο παραγόντων που

Περί πολιτικών και τηλεοπτικών «προσώπων» …

 

Όσο πιο άδειος ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει μιλώντας…

Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος. Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους της ζούγκλας, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, αφύσικος ήχος.

Τότε, ο δάσκαλος σταματάει απότομα, γυρνάει προς την πλευρά του μαθητή του και τον ρωτάει «Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»

Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα απάντησε «Είναι μια καρότσα». Ο δάσκαλος δεν φάνηκε ικανοποιημένος από την απάντηση και ρώτησε εκ νέου «Ναι, είναι μια καρότσα αλλά τι καρότσα είναι;»

Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε χαμογέλασε και του είπε

«Είναι μια άδεια καρότσα, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο», και συνέχισε «Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν και τόσο πιο πολύ μιλάνε».

 

Πρόκλος – Δίκη και Τίσις

 

Ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πολιτείας Πλάτωνος υπόμνημα, βιβλίο Β’ (συνέχεια, 2.96-184), 184.1 – 185.23», μας λέγει ότι στον πλατωνικό «Γοργία» έχει προσδιοριστεί ότι αυτοί που υποβάλλονται σε δίκη είναι εκείνοι που ωφελούνται και από τους θεούς και από τους ανθρώπους, ενώ αυτοί που υποβάλλονται σε τιμωρία είναι οι ανίατοι. Πραγματικά, «ἄλλο μὲν τίσις, ἄλλο δὲ δίκη», όπως και τούτο επίσης έχει προσδιοριστεί στο έργο εκείνο. Στους «Νόμους, 728.c» εξάλλου κάνει σαφή διάκριση μεταξύ τιμωρίας και δίκης, όπου και καθιστά ολοφάνερο ότι η τιμωρία αποτελεί έναν τρόπο ίασης. Αυτόν άλλωστε που δεν γνώρισε την τιμωρία κρίνει ορθό ότι πρέπει να τον ονομάζουμε άθλιο με την σκέψη ότι δεν γιατρεύεται. Με την σκέψη επίσης ότι αυτός που γνωρίζει την τιμωρία γιατρεύεται, έστω κι αν άμεσα εξοντώνεται, για να σωθούν κάποιοι άλλοι. Κι αν γιατρεύεται, δεν το παθαίνει αυτό από τον ίδιο τον εαυτό του, αφού ο ίδιος είναι ανίατος, αλλά από τις δυνάμεις του σύμπαντος. Και εφόσον δεν επιτρέπεται να καταστραφεί τελείως το αθάνατο, καταστρέφεται μεν από τον ίδιο τον εαυτό του, σώζεται όμως από τις επιρροές που έρχονται από το σύμπαν και φτάνουν σε αυτό.