Ιαν. 31 2016

Η αποποίηση κληρονομιάς από ανήλικο τέκνο

Δυστυχώς, όσον αφορά την αποποίηση κληρονομιάς από ανήλικο, η ενημέρωση των πολιτών είναι είτε ελλιπής είτε εσφαλμένη. Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να βρίσκονται ανήλικα τέκνα στη δυσάρεστη θέση να κληρονομούν μεγάλα χρέη, λόγω μη εμπρόθεσμης ή καθόλου αποποίησης της κληρονομιάς για λογαριασμό τους από τους γονείς τους. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε μάλιστα πρόσφατο τηλεφώνημα που δέχθηκε το δικηγορικό μας γραφείο από μία κυρία, η οποία είχε την εσφαλμένη εντύπωση ότι τα τέκνα της είχαν το δικαίωμα να προβούν σε αποποίηση κληρονομιάς για την κληρονομιά του παππού τους, αφού αυτή (η κυρία) αποποιήθηκε, όταν θα έφταναν αυτά δέκα οκτώ ετών.

Ποιος έχει δικαίωμα να αποποιηθεί την κληρονομιά για λογαριασμό του ανήλικου

Η αποποίηση κληρονομιάς, όταν πρόκειται για ανήλικο τέκνο, πρέπει να γίνει από τους γονείς του, αφού αυτοί εξασφαλίσουν ειδική άδεια προς τούτο με την έκδοση δικαστικής απόφασης.

Αρμοδιότητα δικαστηρίου για την αποποίηση της κληρονομιάς του ανήλικου

Η αίτηση για την έκδοση της απόφασης κατατίθεται από τους γονείς του ανηλίκου στη γραμματεία του κατά τόπο αρμόδιου Ειρηνοδικείου, που είναι το Ειρηνοδικείο στην περιφέρεια του οποίου κατοικεί ο ανήλικος, το οποίο συνεδριάζει με τη διαδικασία της εκουσίας δικαιοδοσίας. Ως κατοικία θεωρείται, άλλωστε, η κύρια και μόνιμη εγκατάσταση φυσικού προσώπου σε ορισμένο τόπο (άρθρο 51 ΑΚ). Ο ανήλικος που τελεί υπό γονική μέριμνα έχει κατοικία την κατοικία των γονέων του ή του γονέα που ασκεί μόνος του τη γονική μέριμνα (άρθρο 56 §1 εδ. α’ ΑΚ).

Επίδοση της αίτησης για την αποποίηση της κληρονομιάς του ανήλικου προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών

Με την κατάθεση της αίτησης ορίζεται ημερομηνία δικασίμου από τη γραμματεία, η οποία χορηγεί στον καταθέσαντα όσα αντίγραφα της αίτησης απαιτούνται για την άρτια περαίωση της διαδικασίας (2 αντίγραφα είναι αρκετά). Ένα αντίγραφο της αίτησης, με την πράξη ορισμού δικασίμου που επισυνάφθηκε στο τέλος της αίτησης από τη γραμματεία του Ειρηνοδικείου, καθώς και με παραγγελία προς επίδοση, πρέπει να επιδοθεί από τους ασκούντες τη γονική μέριμνα με δικαστικό επιμελητή προς τον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών της ιδίας περιφέρειας στην οποία ανήκει και το Ειρηνοδικείο, στο οποίο κατατέθηκε η αίτηση. Η επίδοση θα πρέπει να γίνει εντός της προθεσμίας που θα τάξει το Ειρηνοδικείο και αναγράφεται στο φύλλο της πράξης ορισμού δικασίμου, που επισύναψε το Ειρηνοδικείο στο τέλος της αίτησης. Η έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή πρέπει να προσκομιστεί, μεταξύ άλλων εγγράφων, κατά τη συζήτηση της αίτησης στο δικαστήριο, διαφορετικά η συζήτηση της αίτησης κηρύσσεται απαράδεκτη με την απόφαση που θα εκδοθεί.

Προθεσμία αποποίησης κληρονομιάς όταν πρόκειται για ανήλικο

Η αποποίηση της κληρονομίας, όπως για τους ενήλικες, έτσι και για τους ανηλίκους, μπορεί και πρέπει επί ποινή ακυρότητας να γίνει μέσα σε αποκλειστική προθεσμία που προβλέπεται στη διάταξη του άρθρου 1847 του Αστικού Κώδικα, η οποία ορίζει ότι η προθεσμία αυτή κατά κανόνα είναι τετράμηνη, με εξαίρεση δύο περιπτώσεις, στις οποίες η προθεσμία είναι ενός έτους και ειδικότερα α) αν ο κληρονομούμενος είχε την τελευταία κατοικία του στο εξωτερικό ή β) αν ο κληρονόμος έμαθε την επαγωγή (δηλαδή έμαθε ότι έγινε κληρονόμος) όταν διέμενε στο εξωτερικό.

Έναρξη προθεσμίας αποποίησης κληρονομιάς

Σύμφωνα με τη διάταξη της §1 του άρθρου 1847 του Αστικού Κώδικα, η προθεσμία αποποίησης αρχίζει από τότε που ο κληρονόμος έμαθε την επαγωγή και το λόγο της, ενώ σε επαγωγή από διαθήκη (αν δηλαδή ο κληρονόμος κληρονομεί δυνάμει διαθήκης) η προθεσμία αρχίζει μετά τη δημοσίευση της διαθήκης. Εάν η κληρονομιά επάγεται σε πρόσωπο ανίκανο για δικαιοπραξία, η γνώση της επαγωγής και του λόγου της ελέγχεται στο πρόσωπο του νομίμου αντιπροσώπου. Ειδικότερα, σε περίπτωση ανηλίκου που τελεί υπό γονική μέριμνα το στοιχείο της γνώσης, προκειμένου να αρχίσει να τρέχει η αποκλειστική προθεσμία της αποποίησης, κρίνεται στο πρόσωπο των γονέων του. Δηλαδή, η τετράμηνη προθεσμία ξεκινά από τότε που οι γονείς του ανήλικου έμαθαν ότι το τέκνο τους κατέστη κληρονόμος.

Λόγου χάρη: Ο ηλικιωμένος κύριος Α, που διαμένει μόνος του στη Θεσσαλονίκη μετά τη θάνατο της συζύγου του, αποβιώνει χωρίς να αφήσει διαθήκη στις 01/01/2011. Η μοναχοκόρη του Α, Β, η οποία διαμένει στην Καβάλα με την οικογένειά της, μαθαίνει ότι ο πατέρας της αποβίωσε την 03/01/2011, από την οικιακή βοηθό που τον επισκέπτεται μέρα παρά μέρα για να του μαγειρέψει και να κάνει δουλειές στο σπίτι. Από τη στιγμή που η Β έμαθε για το θάνατο του πατέρα της και γνωρίζει ότι είναι μοναχοκόρη του, απευθείας τεκμαίρεται ότι γνωρίζει πως είναι και η μοναδική του κληρονόμος. Συνεπώς, από την 04/01/2011 αρχίζει γι αυτήν η τετράμηνη προθεσμία για να αποποιηθεί την κληρονομιά του, κάτι που σκέφτεται να κάνει, εφόσον ο πατέρας της είχε εκταμιεύσει στο όνομά του στο παρελθόν πολλά δάνεια από τράπεζες για να τη βοηθήσει οικονομικά. Επειδή δεν επιθυμεί να κληρονομήσει τα χρέη του πατέρα της, προβαίνει την 13/03/2011 σε αποποίηση κληρονομιάς με δήλωσή της στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης, στην περιφέρεια του οποίου είχε την κατοικία του ο πατέρας της κατά το χρόνο του θανάτου του. Έτσι, κληρονόμοι πλέον της περιουσίας και ως εκ τούτου των χρεών του πατέρα της Β έγιναν τα ανήλικα τέκνα της Γ και Δ. Εφόσον η Β προέβη σε αποποίηση κληρονομιάς την 13/03/2011 και γνωρίζει ότι πλέον κληρονόμοι του πατέρα της Α είναι τα τέκνα της Γ και Δ, η τετράμηνη προθεσμία για την αποποίηση της κληρονομίας για τα ανήλικα τέκνα της ξεκινά από την 14/03/2011.

Αναστολή συμπλήρωσης τετράμηνης προθεσμίας

Το ερώτημα που γεννάται στο σημείο αυτό είναι, τι γίνεται στην περίπτωση που, από την κατάθεση της αίτησης για χορήγηση άδειας αποποίησης κληρονομιάς στο Ειρηνοδικείο, μέχρι τη συζήτηση αυτής και την έκδοση απόφασης, παρέλθει χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών από έναρξη της προθεσμίας για την αποποίηση. Στην περίπτωση αυτή θεωρείται ότι οι γονείς του ανήλικου εμποδίζονται να ασκήσουν το δικαίωμά τους να αποποιηθούν την κληρονομιά για λογαριασμό του ανήλικου τέκνου τους, λόγω ανωτέρας βίας. Συνιστά δε λόγο ανωτέρας βίας ο χρόνος που μεσολαβεί από τότε που ο νόμιμος αντιπρόσωπος του ανίκανου προς δικαιοπραξία ανήλικου υπέβαλε στο δικαστήριο σχετική αίτηση για παροχή άδειας αποποίησης μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασης του δικαστηρίου. Για το χρονικό αυτό διάστημα αναστέλλεται η συμπλήρωση της τετράμηνης προθεσμίας προς αποποίηση της κληρονομιάς.

Λόγου χάρη, στο ως άνω παράδειγμα, η Β, καταθέτει αίτηση στο Ειρηνοδικείο Καβάλας για να της χορηγηθεί άδεια να αποποιηθεί την κληρονομιά για λογαριασμό των ανήλικων τέκνων της την 14/05/2011. Ημερομηνία για τη συζήτηση της αίτησης ορίζεται η 14/08/2011 και η απόφαση, με την οποία έγινε δεκτή αίτηση, εκδίδεται την 14/10/2011. Η τετράμηνη προθεσμία εν προκειμένω έχει ανασταλεί για τη Β από την 14/05/2011, ημερομηνία της κατάθεσης της αίτησης στο Ειρηνοδικείο, έως και την 14/10/2011, ημερομηνία έκδοσης της απόφασης. Από την 15/10/2011 ξεκινά να μετρά και πάλι το υπόλοιπο της τετράμηνης προθεσμίας, που είχε απομείνει, αν αφαιρέσουμε από αυτό το χρονικό διάστημα από τότε που έλαβε γνώση η Β της επαγωγής της κληρονομιάς στα τέκνα της και του λόγου της, μέχρι την κατάθεση της αίτησης στο Ειρηνοδικείο. Δηλαδή από την 15/10/2011, οπότε και εκδόθηκε η απόφαση, απομένει ακόμη στη Β υπόλοιπο προθεσμίας δύο μηνών (από 14/03 έως 14/05 = 2 μήνες) μέχρι να προβεί σε αποποίηση κληρονομιάς για τα ανήλικα τέκνα της.

Παρέλευση άπρακτης της τετράμηνης προθεσμίας

Αν παρέλθει η τετράμηνη προθεσμία τότε θεωρείται ότι η κληρονομιά έγινε αποδεκτή από τα τέκνα. Αποποίηση κληρονομιάς μετά την παρέλευση της τετράμηνης προθεσμίας είναι άκυρη.

Ακύρωση με δικαστική απόφαση της πλασματικής αποδοχής κληρονομιάς, λόγω ουσιώδους πλάνης

Όπως είδαμε ανωτέρω, ο ανήλικος μπορεί να καταστεί οριστικός κληρονόμος της κληρονομίας, λόγω παρέλευσης από τους γονείς του άπρακτης της τετράμηνης προθεσμίας για αποποίησή της με τη διαδικασία που περιγράφηκε. Η αποδοχή αυτή της κληρονομιάς είναι πλασματική, εφόσον δεν οφείλεται πραγματικά στη βούληση του ανηλίκου να γίνει κληρονόμος, αλλά σε έκπτωση από το δικαίωμα αποποίησης, λόγω παρέλευσης της τετράμηνης προθεσμίας. Στην περίπτωση αυτή, έστω και εκ των υστέρων, υπάρχει η δυνατότητα ακύρωσης της αποδοχής κληρονομιάς του ανηλίκου, εάν η παρέλευση άπρακτης της τετράμηνης προθεσμίας οφείλεται σε ουσιώδη πλάνη των γονέων του. Η πλάνη είναι ουσιώδης, όταν αναφέρεται σε σημείο τόσο σπουδαίο για την όλη δικαιοπραξία, ώστε, αν το πρόσωπο γνώριζε την πραγματική κατάσταση, δεν θα επιχειρούσε την δικαιοπραξία.

Ειδικότερα, σύμφωνα με το άρθρο 1857 εδ. β’ περ. 1, γ’ και δ’ του ίδιου Αστικού Κώδικα, η αποδοχή της κληρονομίας που οφείλεται σε πλάνη κρίνεται σύμφωνα με τις διατάξεις για τις δικαιοπραξίες. Οι διατάξεις του άρθρου αυτού εφαρμόζονται και σε αποδοχή που συνάγεται από την παραμέληση της προθεσμίας για αποποίηση. Κατά τα άρθρα πάλι 140 και 141 ΑΚ, αν κάποιος καταρτίζει δικαιοπραξία και η δήλωσή του δεν συμφωνεί, από ουσιώδη πλάνη, με τη βούλησή του, έχει δικαίωμα να ζητήσει την ακύρωση της δικαιοπραξίας.

Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει, ότι η αποδοχή της κληρονομίας, που συνάγεται από την παραμέληση της προθεσμίας αποποίησης, μπορεί να προσβληθεί από τον κληρονόμο λόγω πλάνης, όταν η αποδοχή, που συνάγεται με τον τρόπο αυτό κατά πλάσμα του νόμου, δεν συμφωνεί με τη βούλησή του, από ουσιώδη πλάνη, δηλαδή από άγνοια ή εσφαλμένη γνώση της καταστάσεως, που διαμόρφωσε τη βούλησή του, όταν αυτή αναφέρεται σε σημείο τόσο σπουδαίο για την αποδοχή της κληρονομίας, ώστε αν ο κληρονόμος γνώριζε την αληθινή κατάσταση, ως προς το σημείο αυτό, δεν θα άφηνε να παρέλθει άπρακτη η προθεσμία αποποιήσεως. Η εσφαλμένη δε γνώση ή άγνοια, που δημιουργεί τη μεταξύ βουλήσεως και δηλώσεως διάσταση, η οποία, όταν είναι ουσιώδης, θεμελιώνει δικαίωμα προσβολής της δηλώσεως λόγω πλάνης, μπορεί να οφείλεται και σε άγνοια ή εσφαλμένη γνώση των προαναφερθεισών νομικών διατάξεων για αποδοχή της κληρονομίας

Λόγου χάρη, στο ως άνω παράδειγμα, σε περίπτωση που η Β άφηνε να παρέλθει άπρακτη η τετράμηνη προθεσμία για την αποποίηση της κληρονομιάς για λογαριασμό των ανήλικων τέκνων της, με συνέπεια αυτά να καταστούν οριστικοί κληρονόμοι, θα μπορούσε αυτή η πλασματική αποδοχή κληρονομιάς να ακυρωθεί, στις εξής περιπτώσεις (ενδεικτικά):

α) η Β πίστευε, από εσφαλμένη πληροφόρηση, ότι ο ανήλικος υιός της μπορεί να προβεί σε αποποίηση κληρονομιάς μόνος του όταν γίνει 18 ετών και δεν κληρονομεί μέχρι τότε, επειδή είναι ανήλικος

β) η Β νόμιζε ότι η τετράμηνη προθεσμία δεν τρέχει για λογαριασμό του ανήλικου υιού της, μέχρι αυτός να γίνει 18 ετών

γ) η Β αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη προθεσμίας για την αποποίηση της κληρονομιάς

Προσοχή όμως: Έστω ότι τα τέκνα της Β, Γ και Δ, κληρονομούσαν με διαθήκη και την περιουσία του άκληρου θείου τους Θ, η οποία ήταν βεβαρημένη με υπέρογκα χρέη. Σε περίπτωση που η Β άφησε να παρέλθει άπρακτη η τετράμηνη προθεσμία από τη δημοσίευση της διαθήκης και τη γνώση της επαγωγής της κληρονομιάς και του λόγου αυτής, με αποτέλεσμα τα τέκνα της να καταστούν οριστικοί κληρονόμοι, δεν μπορεί αν των υστέρων να ζητήσει δικαστικά την ακύρωση της αποδοχής κληρονομιάς, επειδή η πλάνη σχετικά με το ενεργητικό ή το παθητικό της κληρονομίας δεν θεωρείται ουσιώδης!

Αρμοδιότητα δικαστηρίου ακύρωσης της αποδοχής κληρονομιάς λόγω ουσιώδους πλάνης

Η αγωγή ασκείται στο Πολυμελές Πρωτοδικείο, το οποίο συνεδριάζει σύμφωνα με την τακτική διαδικασία, ως διαφορά μη αποτιμητή σε χρήμα και στρέφεται, σύμφωνα με την ορθότερη άποψη, κατά διασταλτική ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 155 ΑΚ, κατά του αμέσως έλκοντος έννομο κληρονομικό συμφέρον από την έκπτωση αυτού, που ακυρωσίμως -δηλαδή συνεπεία πλάνης – αποδέχτηκε και που στη συνέχεια θα αποποιηθεί, δηλαδή κατ’ εκείνου, στον οποίο θα επαχθεί η κληρονομία μετά την αποδοχή της αγωγής και την αποποίηση του ενάγοντος στην περί ακυρώσεως δίκη. Η αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία η σχετική αγωγή ακυρώσεως της αποδοχής στρέφεται κατά των δανειστών της κληρονομίας και των κληροδόχων, αφενός δεν στηρίζεται στο νόμο, αφετέρου δημιουργεί υπέρμετρη δυσχέρεια στον ενάγοντα, να στραφεί κατά ενός μεγάλου και συχνά απροσδιόριστου, αριθμού δανειστών του κληρονομουμένου. Άλλωστε, οι δανειστές της κληρονομίας μπορούν να προστατευθούν με την άσκηση τριτανακοπής (άρθρα 583 επ. ΚΠολΔ) κατά της απόφασης, που δέχεται σχετική αγωγή ακυρώσεως της αποδοχής.

Συντάχθηκε από Θάνος Ρόζου στις 07 Απρίλιος 2013.

Ιαν. 31 2016

ΟΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

ΟΙ «ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΕΣ» ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ [1]

Μνήμη Βασίλειου Φόρη, του Διαφωτιστή

Οι καθοδηγητικές ερωτήσεις είναι σαν τις βωμολοχίες: ‘Ολοι τις εκστομίζουμε πού και πού^. κανείς δεν ασχολείται υπεύθυνα μαζί τους [2]. Έρχονται, ωστόσο, στιγμές που η άγνοιά μας γύρω από την έννοια κι απ’ τα θεμιτά όρια των καθοδηγητικών ερωτήσεων αναστατώνει την αρτηριακή μας πίεση, τόσο δαιμονισμένα όσο και το αναθεματισμένο το άλας το μαγειρικόν. Αν η Ιατρική γνώριζε τι μας στοιχίζει αυτή η άγνοια, ασφαλώς και θα την είχε αφορίσει.

«Καθοδηγητικές» λέμε τις ερωτήσεις που υποβάλλουν στο μάρτυρα έτοιμη την απάντηση. Στα ελληνικά δικαστήρια οι ερωτήσεις αυτές, όταν δεν περνάν απαρατήρητες, προξενούν αμηχανία που συνήθως καταλήγει σε ρωμέϊκη διαμάχη στην οποία, μάλιστα, συμμετέχουν όλοι μαζί οι παράγοντες της δίκης … Αιτία το γεγονός πως οι γνώσεις αδυνατούν να υποστηρίξουν την αγανάχτηση του θιγομένου, τη στιγμή που το επαγγελματικό του ένστιχτο ειδοποιεί πως, ορισμένως, «κάτι δεν πάει καλά εδώ».

Η κατάσταση δεν έχει αλλάξει από το 1914 λ.χ., τότε που δικαζόταν κατηγορούμενος για εισαγωγή καινών δαιμονίων στην εκπαίδευση ο μεγάλος μας παιδαγωγός, ο Αλέκος Δελμούζος. Στο Πενταμελές Εφετείο του Ναυπλίου ο εισαγγελέας εξέταζε το μάρτυρα κατηγορίας Γκλαβάνη, εργοστασιάρχη, για τον τρόπο που δίδασκε ο κατηγορούμενος στο παρθεναγωγείο του Βόλου. Τα πρακτικά [3] διατήρησαν ερωταποκρίσεις και στιχομυθίες:

«ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: Εμάθατε εάν η διδασκαλία εγένετο κατά τρόπον τοιούτον ώστε να χαλαρώται το θρησκευτικόν αίσθημα των κορασίων; [4]
ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ: Μάλιστα. Έχω μία εξαδέλφη Δοξάκη που μου έλεγε ότι μόλις εφοίτησε το κορίτσι της εις το σχολείον εδείκνυε ασέβειαν στα θεία και δεν υπάκουε τους γονείς της.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: Μητέρα τα έλεγε αυτά;
ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ: Αυτή ήταν μητρυιά.
ΝΑΚΟΣ [συνήγορος]: Τι περίμενε το παιδί από μητρυιά;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: ‘Ωστε είχον τοιούτον φανατισμόν και απέκρυπτον τα του σχολείου; [4]
ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ: Μάλιστα.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: Πού το αποδίδετε αυτό;
ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ: Εις τον τρόπον της διδασκαλίας.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: Μήπως και εις την άκρατον ελευθερίαν; [4]
ΝΑΚΟΣ: Τι ερωτήσεις είναι αυταί;
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: ‘Εχετε την διαβεβαίωσιν εκ μέρους μου, ότι δεν θα σας ενοχλήσω όταν θα κάμνετε το καθήκον σας.
ΝΑΚΟΣ: Είμαι αναγκασμένος να παρακαλέσω το Δικαστήριον να εκτιμήση δεόντως τον τρόπον κατά τον οποίον ο κ. Εισαγγελεύς εξετάζει τους μάρτυρας. Νομίζω ότι δεν είναι δυνατόν να γίνωνται αι ερωτήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπον, διότι όταν ο κ. Εισαγγελεύς ερωτά τον μάρτυρα από του ύψους της θέσεώς του, υπό μορφήν συμπεράσματος, εάν ο μάρτυς έχη την ιδίαν γνώμην μετά του κ. Εισαγγελέως, εγώ δύναμαι να στοιχηματίσω ότι θα απαντήση 100 τοις 100 «ναι». Δύναται, βεβαίως, να επικαλεσθή την κρίσιν του μάρτυρος, ουδέποτε όμως να υποβάλη εις αυτόν την ιδίαν κρίσιν του και το συμπέρασμά του, και να ζητή επ’ αυτού απάντησιν. Παρακαλώ να επιστήσετε την προσοχήν Σας επ’ αυτού, διότι εάν τοιαύτην οδόν ακολουθήσωμεν εις την έρευναν της υποθέσεως, να είσθε βέβαιοι ότι θα έχετε τα πορίσματα του κ. Εισαγγελέως, και ουχί του μάρτυρος.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ: Πρέπει να συνεννοηθώμεν’ είμαι εντός των ορίων του νόμου. ‘Εχω παν δικαίωμα εκ του νόμου να κάμω τας ερωτήσεις μου.
ΝΑΚΟΣ: Το δικαίωμα αυτό δεν σας το αμφισβητεί κανείς. Αλλά να μην κάνετε παραπειστικάς ερωτήσεις, και να μην υποβάλλετε τας απαντήσεις.»

Μέσα στην ολιγόστιχη παρέκβαση ένας ανώτερος δικαστικός κι ένας εκλεκτός ποινικολόγος πέρασαν ολόκληρο τον προβληματισμό και την αδιέξοδη αμηχανία που καταλαμβάνει τον νεο-έλληνα νομικό σαν έρχεται αντιμέτωπος με τον πονοκέφαλο των καθοδηγητικών ερωτήσεων. Ο συνήγορος εξεγέρθηκε ακούγοντας τον εισαγγελέα να οδηγεί το μάρτυρά του από το χέρι ως τα αποδειχτικά πορίσματα που του χρειάζονταν για να στηρίξει την κατηγορία. Ο εισαγγελέας τον απέκρουσε ειρωνικά και, όπως άπειροι δικηγόροι και συνάδελφοί του συνηθίζουν αείποτε, υποβίβασε τη διένεξη στο επίπεδο των κανόνων της «καλής συμπεριφοράς». Θαρρείς και τα όρια των δικανικών ερωτήσεων διαγράφονται όχι από το νόμο παρά από τα βιβλιαράκια του σαβουάρ βιβρ^. λες και η ανίχνευση της Αλήθειας είναι ζήτημα συναλλαγής ανάμεσα σε μπεσαλήδες μονομάχους. Το Προεδρείο κατά τα φαινόμενα έμεινε τελείως αμέτοχο στη διαμάχη, δηλαδή ουσιαστικά άφησε ανυπεράσπιστο τον υπερασπιστή. Αυτός, πάλι, αγωνίστηκε, πιεζόμενος από το χρόνο, από τον τόπο, από την ατμόσφαιρα του ακροατηρίου -γνωστά μας αυτά!- αλλά κι από την Ιστορία της πατρίδας του, να εφεύρει στα γρήγορα τη φρασεολογία εκείνη που θα τον στήριζε νομικά. Αδυνατώντας να χαρακτηρίσει καθαρά και εκφραστικά τις ενοχλητικές ερωτήσεις -ο όρος «καθοδηγητικές» ήταν εκείνος που θα τον εξυπηρετούσε κάλλιστα- έψαχνε αγορεύοντας να φέρει στην επιφάνεια και να ξεδιαλύνει τον επιλήψιμο πυρήνα τους με μοναδικό βοηθό την ευφυία και την ευθυκρισία του. Στο τέλος-τέλος, βέβαια, κατάφερε ν’ αποδώσει επιστημονικά τον ορισμό των καθοδηγητικών ερωτήσεων [«αλλά … να μην υποβάλλετε τας απαντήσεις»]. Από έλλειψη όμως ορατού νομοθετικού στηρίγματος και νομικής θεωρητικής επεξεργασίας σύγχυσε τις καθοδηγητικές με τις «παραπειστικές» ερωτήσεις, παρόλη την αναμετάξυ τους εννοιολογική διαφορά. Και, στο σημείο αυτό, οι μιμητές του υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι άπειροι και ατελεύτητοι.

Ο αναγνώστης μου θα σπεύσει ίσως να αντιλέξει: Παραπειστική, όμως, είν’ η ερώτηση που απευθύνει ο δικηγόρος του ενάγοντα στο μάρτυρα του αντιδίκου του ρωτώντας τον: «Ο εναγόμενος ήταν εκείνος που οδηγούσε το ζημιογόνο αυτοκίνητο;» Ε, λοιπόν, όχι! Μια τέτοια ερώτηση δεν είναι άλλο από καθοδηγητική. Ας δούμε τη διαφορά της από τις παραπειστικές.

Πρώτα-πρώτα, ενώ καθοδηγητικές ερωτήσεις απευθύνουμε είτε στο μάρτυρα του αντιδίκου είτε και στο δικό μας το μάρτυρα, παραπειστικές μονάχα κατά λάθος μπορεί να κάνουμε στο μάρτυρά μας. Επί πλέον, οι παραπειστικές ερωτήσεις τείνουν να παραπλανήσουνε το μάρτυρα, ώστε να παραδεχτεί κάτι που δεν εγκρίνει, ενώ οι καθοδηγητικές, όταν απευθύνονται στο μάρτυρα εκείνου που ρωτάει, τείνουν να τον καθοδηγήσουν τι ν’ απαντήσει, όταν όμως απευθύνονται στο μάρτυρα του αντιδίκου τον προκαλούν να διαψεύσει την απάντηση που του προτείνουν [τείνουν να τον εξαναγκάσουν ν’ ασχοληθεί με κάποια πτυχή που δεν είναι πρόθυμος να φωτίσει]. Από τις τρεις αυτές μεθοδεύσεις οι δύο πρώτες και βέβαια είν’ επικίνδυνες. Αποβλέπουν να καταστήσουν το μάρτυρα φερέφωνο του εξεταστή του. Ακόμα κι όταν η συγκεκριμένη παραπειστική ερώτηση [στο μάρτυρα του αντιδίκου] ή η καθοδηγητική [στο μάρτυρα του εξεταστή] αποβλέπει στην αποκάλυψη της αλήθειας, πάλι ως μεθόδευση είναι κακόπιστη, αφού κατά βάθος την απάντηση δεν τη δίνει ο μάρτυρας παρά ο εξεταστής.

«Παραπειστικές» θα πούμε τις ερωτήσεις εκείνες που υπονοώντας ως αναμφισβήτητα κάποια εριστά περιστατικά, εξασφαλίζουν, εφόσον λάβουν απάντηση, την έμμεση κατάφαση των περιστατικών αυτών από το μάρτυρα χωρίς όμως αυτός να το αντιληφθεί, επειδή τεχνηέντως έχουν στρέψει αλλού την προσοχή του. [ «Τι απάντησε ο εναγόμενος όταν ο ενάγοντας τον μάλλωσε για την κακή του οδήγηση;» – ‘Ομως, ο μάρτυρας δεν έχει καταθέσει πως ο εναγόμενος οδηγούσε άσχημα ούτε πως ο ενάγοντας τον επέπληξε!] Το άρθρο 223$5 ΚΠοινΔ απαγορεύει ν’ απευθύνονταιπαραπειστικές ερωτήσεις στους μάρτυρες. Ο ΚΠολΔ σιωπά, όμως η κοινή γνώμη των νομικών τις θεωρεί ανεπίτρεπτες και στην πολιτική δίκη. Γι’ αυτό, άλλωστε, στην αμηχανία τους επάνω, χαρακτηρίζουν «παραπειστικές» και τις καθοδηγητικές εκείνες ερωτήσεις που τους εξοργίζουν.

Το ερώτημα που τίθεται μοιραία από τον νομικό της πράξης είναι απλό: Κατά τον ΚΠολΔ, οι καθοδηγητικές ερωτήσεις είναι θεμιτές; Ρητή διάταξη για το θέμα δεν υπάρχει. Ούτε, ασφαλώς, και δικαιούμαστε και να νομοθετούμε, οι απλοί ερμηνευτές κι εφαρμοστές του υπαρκτού δικαίου [δικαστές ή δικηγόροι, αδιάφορο]. ‘Ομως, αν συλλάβουμε την έκταση του προβλήματος και την υφή του, ίσως να μπορέσουμε να το υπαγάγουμε σε κάποιο ευρύτερο πρόβλημα που τη λύση του την έχει δώσει ο ΚΠολΔ. Και θα μας βοηθήσει στην έρευνά μας η σοφία εκείνων που καταπιάστηκαν με τις ερωτήσεις αυτές. Οι ‘Αγγλοι, λοιπόν, παρατήρησαν πρώτοι πόσο επικίνδυνες για τον εντοπισμό της Αλήθειας είναι οι καθοδηγητικές ερωτήσεις όταν τις απευθύνει ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ ο πληρεξούσιος του διαδίκου [ο «εξεταστής»]. Αλλά παραδέχτηκαν ταυτόχρονα πόσο χρήσιμες για την αποκάλυψη της Αλήθειας μπορεί ν’ αποδειχτούν οι, κατά τα άλλα ανώδυνες, καθοδηγητικές ερωτήσεις που, με τη σειρά του, απευθύνει ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΙΚΟΥ ΤΟΥ πια ο ίδιος πληρεξούσιος [ως «αντεξεταστής»] Οι παρατηρήσεις στηρίζονται στην ψυχολογία μαρτύρων και εξεταστών. Ο μάρτυρας που δέχεται την καθοδηγητική ερώτηση του φίλιου δικηγόρου, εμπιστεύεται τον εξεταστή και, αν δεν είναι αδάμας ηθικής και ευφυίας, τείνει να εγκολπωθεί την απάντηση που του υποβάλλει εκείνος. [«Για να με ρωτάει έτσι, έτσι και θα πρέπει ν’ απαντήσω.»] Ο ίδιος μάρτυρας όμως, όταν πια τον αντεξετάζει ο εχθρικός δικηγόρος, δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να ασπαστεί τις απόψεις του, δεν κινδυνεύει να ρυμουλκηθεί. Θα στριφογυρίσει στο μυαλό του την καθοδηγητική ερώτηση και θα την «περιποιηθεί» καταλλήλως αν μπορεί. Μόνο που θα εξαναγκαστεί να αντιμετωπίσει το θέμα της, θέλει δε θέλει, κι αυτό βοηθάει να βγει στη μέση η Αλήθεια.

Δογμάτισαν, λοιπόν, οι ‘Αγγλοι: Οι καθοδηγητικές ερωτήσεις απαγορεύονται, αλλά μόνο όταν απευθύνονται στο μάρτυρα εκείνου που ρωτάει. [5] Σοφόν και σαφές!

Ας επιστρέψουμε τώρα στα καθ’ ημάς. Τι λογής συμπεριφορά δείχνει ο διάδικος εκείνος που υποβάλλει πονηρά τη συφερτική απάντηση στο μάρτυρά του; Κακόπιστη, ασφαλώς. Ο ΚΠολΔ τι επιφυλάσσει για τους κακόπιστους διαδίκους [και τους πληρεξουσίους τους]; Μα, ολάκερο άρθρο-φορέα θεμελιακής δικονομικής αρχής^. το άρθρο 116: «Οι διάδικοι, οι νόμιμοι αντιπρόσωποι και οι πληρεξούσιοί τους οφείλουν να τηρούν τους κανόνες των χρηστών ηθών και της καλής πίστης, ν’ αποφεύγουν ενέργειες που φανερά οδηγούν στην παρέλκυση της δίκης, να εκθέτουν τα πραγματικά γεγονότα που αναφέρονται στην υπόθεση έτσι ακριβώς όπως τα γνωρίζουν, με πληρότητα και σύμφωνα με την αλήθεια, αποφεύγοντας διφορούμενες και ασαφείς εκφράσεις».

Ποιος θα ‘βγει τώρα να υποστηρίξει πως ο δικηγόρος που κάνει παραπειστική ερώτηση στο μάρτυρα του αντιδίκου του ή καθοδηγητική στο δικό του το μάρτυρα δεν βρίσκει αντιμέτωπο το άρθρο 116 ΚΠολΔ; Και ποιος συνετός ερμηνευτής θ’ αμφισβητήσει πως απευθύνοντας καθοδηγητικές ερωτήσεις στο μάρτυρα του αντιδίκου του ο δικηγόρος τον «στριμώχνει» μεν, θεμιτά όμως και μέσα στα όρια του δικανικού παιχνιδιού, της επικής εκείνης μάχης που οι ‘Αγγλοι απαθανάτισαν με το θρυλικό όρο «cross – examination» [«αντεξέταση»];

Δεν απομένει, προς το παρόν, παρά μια σύνοψη, για βιαστικούς ναυτιλλομένους: Σύμφωνα, λοιπόν, με τη θεμελιακή αρχή του άρθρου 116 ΚΠολΔ [πρβ. 223§5 ΚΠοινΔ], δεν επιτρέπεται ν’ απευθύνονται στους μάρτυρες παραπειστικές ερωτήσεις ούτε και στους μάρτυρες εκείνου που ρωτά ερωτήσεις καθοδηγητικές.

ΝΙΚΟΣ Δ. ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗΣ
Δικηγόρος Α.Π.

————————————————————-

ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΛΕΣ

[1].- Όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στην Δίκη τ. 1999, σ. 282.
[2].- Μιλάμε, βέβαια, πάντα για την Ελλάδα. Στις χώρες της Κοινοπολιτείας τόσο το δίκαιο των αποδείξεων όσο και η Τέχνη της Δικηγορίας -ιδίως αυτή- τις κανακεύουν εξαντλητικά. Από ‘κεί, άλλωστε, δανειστήκαμε και τον όρο «καθοδηγητικές» ερωτήσεις [«leading» questions].
[3].- Βλ. Η Δίκη του Ναυπλίου, στενογραφημένα Πρακτικά, εκδ. Διόνυσος, Αθήναι 1976, σελ. 31-32. Ο Δάσκαλος τελικά αθωώθηκε από το Εφετείο.
[4].- Καθοδηγητική ερώτηση.
[5].- Βλ. πρόχειρα Cross on Evidence, Australian edition by J. Gobbo, Butterworths 1970, p. 235, 265.

Ιαν. 31 2016

Γενική Συνέλευση Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων και βράβευση του τελευταίου εν ζωή Ιερολοχίτη

Του Κυριάκου Κόκκινου

Δικηγόρου-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας – ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

12604810_10204454623360332_8874579632356198995_o

Με μεγάλη προσέλευση κι επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 24/1/2016, όπως κάθε χρόνο , στην Καστέλα στον Πειραιά, η Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων. Ήταν όλοι εκεί, οι Βατραχάνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού και των Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού Ξηράς, μόνιμοι κι έφεδροι, εν ενεργεία κι αποστρατεία, παλιά και νέα μέλη του Συνδέσμου.

Το παρόν έδωσαν ο ναύαρχος Ιωάννης Παυλόπουλος ως εκπρόσωπος του ΑΓΕΕΘΑ Ευάγγελου Αποστολάκη, εκ των παλαιοτέρων μελών του Συνδέσμου, ο στρατηγός Ειδικών Δυνάμεων Κωνσταντίνος Φλώρος, αξιωματικοί εκπρόσωποι της ΔΥΚ, ο στρατηγός και τ. Υπουργός Εθνικής Άμυνας Φράγκος Φραγκούλης, ενώ τον αγιασμό τέλεσε ο στρατιωτικός ιερέας, αυτοδύτης του σχολείου αυτοδυτών της ΔΥΚ κι αλεξιπτωτιστής ελευθέρας πτώσης πατήρ Ευάγγελος Λιάπης.

Επίσης μας τίμησαν με την παρουσία τους εκπρόσωποι των αδελφών σωματείων κι ομάδων της Λέσχης Καταδρομέων κι Ιερολοχιτών και του ΚΕΕΔ, της ΜΕΚ, της ΚΕΑΠ και τη ΟΔΕΥΩ.

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου αρχιπλοίαρχος ε.α. – ΟΥΚ Αλέξανδρος Παλατιανός παρουσίασε την πλούσια δράση μας, την εθνική και κοινωνική μας παρουσία και προσφορά κατά τη διάρκεια του 2015, ενώ ο Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Δικηγόρος –ΟΥΚ Κυριάκος Κόκκινος παρουσίασε τις ιστορικές και συμβολικές πτυχές των πολυχιλιετών εμφανίσεων δράσεων του Ιερού Λόχου, μέσα στην Ελληνική ιστορία, ως αναγεννήσεως των ιδανικών της συλλογικής Ελληνικής ψυχής, καθώς σε κάθε περίοδο εξαιρετικών κρίσεων και κινδύνων με ένα άλμα ενότητας κι ηρωισμού διεκδικεί τον ιστορικό της ρόλο ως φωτιστού της ανθρωπότητας με το ιερό επίγραμμα: «Εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι»!!!

Ιδιαίτερα τιμητική για το Σύνδεσμο υπήρξε η παρουσία και βράβευση ενός εκ των τελευταίων εν ζωή Ιερολοχιτών και θρύλου των Ειδικών Δυνάμεων, του 95χρονου στρατηγού ε.α. Κωνσταντίνου Κόρκα, ο οποίος με τη ζωντάνια και νοητική οξύτητα 20χρονου μας μετέφερε τις γνώσεις και τα βιώματά του από την τόσο κρίσιμη περίοδο δράσης του Ιερού λόχου την περίοδο 1942-1945.

Έτσι απλά για να αναγνωρίζουμε σήμερα, καθώς αισθανόμαστε να μας συνθλίβουν οι συνθήκες κοινωνικής μηχανικής κι ελέγχου της νέας παγκόσμιας τάξης κι αταξίας, ότι ο Ελληνισμός έχει άπειρες φορές περάσει ζωντανός από τις Συμπληγάδες Πέτρες, τραυματισμένος αλλά πολύ σοφότερος.

Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας κι ας ενεργοποιηθούμε συλλογικά και με βάση τις αρχές της αρετής, αλληλοσεβασμού, δικαιοσύνης κι ελευθερίας, για να καταφέρουμε για άλλη μία φορά να ανέβουμε το επικίνδυνο κι ολισθηρό μας μονοπάτι, δείχνοντας στην ανθρωπότητα, που ακολουθεί, το δρόμο που αξίζει σε ελεύθερες κι ηρωικές γενιές και ψυχές.

Ιαν. 29 2016

Μια διδακτική ιστορία για τα ακίνητα της κατοχής που χάθηκαν για έναν τενεκέ λάδι.

Μια διδακτική ιστορία για τα ακίνητα της κατοχής που χάθηκαν για έναν τενεκέ λάδι. Στην Απελευθέρωση οι πολίτες στράφηκαν εναντίον των μαυραγοριτών που «έραψαν» νόμο στα μέτρα τους

Η φορολογία των ακινήτων και τα δάνεια των τραπεζών βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας και τροφοδοτούν την πολιτική ένταση. Οι υπέρμετροι φόροι και οι παράλογες επιβαρύνσεις δημιουργούν ένα ασφυκτικό συναίσθημα στον πολίτη, που βλέπει να εφαρμόζονται μέτρα στήριξης μόνο του τραπεζικού συστήματος, ενώ αυτός «αιμορραγεί». Την ίδια ώρα, καλείται να μην έχει «κόκκινο» δάνειο, να καταβάλλει κάθε μήνα τις φουσκωμένες δόσεις των δανείων, μαζί με τα χαράτσια. Παράδοξο και εξωφρενικό είναι το γεγονός, ότι το ακίνητό του είναι υποθηκευμένο στην τράπεζα. Δηλαδή ουσιαστικά δεν του ανήκει.

Wehrmacht, Blick auf eine Hauptstrasse in Athen 2

Κι εδώ ξεκινά η συζήτηση για τους πλειστηριασμούς των ακινήτων. Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες προσεγγίσεις προέρχονται συνήθως από «ειδικούς», με μηδενική γνώση της ελληνικής ιστορίας. Πριν από λίγες μέρες συνάντησα τυχαία ένα ηλικιωμένο δικηγόρο, παλαιό φίλο του πατέρα μου, που ανήκε πάντα στον συντηρητικό χώρο. Ξεφύσηξε όταν με είδε και με εξομολογητική διάθεση με πλησίασε και μου είπε: «Μια ολόκληρη ζωή φοβόμασταν ότι θα μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές και τώρα μας τα παίρνουν οι δικοί μας». Χαμογελάσαμε, ανταλλάξαμε ευχές και χωρίσαμε. Την ίδια μέρα, έπεσα πάνω σε μια χιουμοριστική ανάρτηση στο διαδίκτυο, που με έκανε να γελάσω. Το ποστεράκι έγραφε: «Όταν θα ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί των σπιτιών, να αρχίσουν απ’ αυτούς που ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εμείς οι υπόλοιποι ψηφίσαμε να μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές». Πραγματικά ήταν ευφυές και αστείο. Κατάλαβα όμως, ότι έστω και με χιούμορ, οι Έλληνες εκφράζουν το αδιέξοδό τους, αφού βιώνουν μια τεράστια ανατροπή. Και δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ανατροπή της κοσμοθεωρίας τους. Του τρόπου που βλέπουν τη ζωή. Αυτές οι δύο απρόβλεπτες συναντήσεις με κινητοποίησαν, να αναζητήσω μια έρευνα, που είχαμε κάνει για τα ακίνητα την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Στην ιστορία αυτή, πρωταγωνιστής είναι ένας λησμονημένος δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος μεταπολεμικά ηγήθηκε ενός ισχυρού κινήματος για την επιστροφή των ακινήτων, στα χέρια όσων τα είχαν χάσει κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Ο δικηγόρος Αντώνης Αθηνογένης ηγήθηκε της προσπάθειας να πάρουν πίσω τα σπίτια τους, τα θύματα των μαυραγοριτών Το κίνημα για την επιστροφή των ακινήτων που εκποιήθηκαν στην κατοχή Πρόκειται για τον Σμυρνιό δικηγόρο και πολιτικό, Αντώνη Αθηνογένη. Στην κατοχή είχε χάσει το σπίτι του. Το πούλησε έναντι μικρού τιμήματος, ώστε να εξασφαλίσει τρόφιμα για την επιβίωση της οικογένείας του. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος. Μαυραγορίτες, αρπακτικά της νεότερης ιστορίας, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα είχαν αποκτήσει τεράστια περιουσία, αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές, ότι μπορούσε να ανταλλαχθεί με λίγες οκάδες λάδι, αυγά, ψωμί και κρέας. Η ανθρωπιστική κρίση του φρικτού χειμώνα του 1941 αποδεκάτισε κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η κρίση που είχε προκαλέσει η γερμανική κατοχή, είχε πάρει διαστάσεις ολέθρου. Από τη μία, οι Ναζί λεηλατούσαν την αγροτική παραγωγή και από την άλλη, έκλειναν τα μάτια στα εγκλήματα των ληστρικών συνεργατών τους, που αντάλλασσαν έναν τενεκέ λάδι με ακριβές μονοκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι κάτω από αυτό το καθεστώς της αφόρητης πίεσης, 400 χιλιάδες πολίτες πούλησαν μέρος ή το σύνολο της περιουσίας τους. Ο Αθηνογένης, το 1946, ηγήθηκε της προσπάθειας να επιστραφούν τα σπίτια που είχαν χαθεί. Για αυτό το σκοπό, συνέταξε αναλυτική λίστα των ακινήτων που εκποιήθηκαν, αλλά και ξεχωριστή λίστα με τα ονόματα αυτών που τα είχαν αρπάξει. Η λίστα αυτή είχε 40 χιλιάδες αγοραστές. Δημιουργήθηκε όμως και μια δεύτερη λίστα, με ονόματα μεγαλεμπόρων, που είχαν «αγοράσει» από 10 έως 50 ακίνητα ο καθένας!

Οι εφημερίδες προέβαλαν το δράμα όσων έχασαν την περιουσία τους. Υπολογίζεται ότι ξεπέρασαν τους 400 χιλιάδες Ο Αθηνογένης ήταν πάντα μαχητής και πραγματικός πατριώτης. Πολέμησε ως εθελοντής στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, αργότερα βρέθηκε στα πεδία των Βαλκανικών πολέμων για την απελευθέρωση της βόρειας Ελλάδας και οργάνωσε μυστικές αποστολές Μικρασιατών εθελοντών. Ταυτόχρονα, ήξερε τις κακοτοπιές της πολιτικής, καθώς πριν από τη δικτατορία του Μεταξά, είχε διατελέσει βουλευτής, αντιπρόεδρος της βουλής και υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Κονδύλη. Δεν ήταν κομμουνιστής. Ούτε καν τους συμπαθούσε. Αλλά όταν είδε ότι η κεντρική πολιτική σκηνή του γύρισε την πλάτη, δεν υποχώρησε και συμμάχησε με όσους είχαν διάθεση να αγωνιστούν στο πλευρό του.

Ήξερε ότι θα βρει ισχυρές αντιστάσεις, αλλά οργάνωσε μεγάλες συγκεντρώσεις και μετέτρεψε τη διαμαρτυρία σε μαζική λαϊκή κατακραυγή. Οι δωσίλογοι, μετά τον πόλεμο, είχαν ενταχθεί με τη δύναμη του χρήματος στην νεοελληνική πραγματικότητα, είχαν πρόσβαση στα κόμματα, επηρέαζαν τη δικαιοσύνη και πίεζαν να μην ψηφιστεί νόμος που θα τους έπαιρνε πίσω την περιουσία που απέκτησαν παράνομα σε βάρος των τίμιων Ελλήνων. Είχαν καταφέρει, μάλιστα, να φέρουν στη βουλή, μέσω ενός ακροδεξιού σχηματισμού, πρόταση νόμου για νομιμοποίηση όλων των αγορών επί κατοχής, με αντάλλαγμα έναν ειδικό φόρο ακινήτων. Το τρομερό δεν είναι ότι το Κόμμα των Εθνικοφρουρών το προώθησε, αλλά ότι υποστηρίχτηκε από τον Εμπορικό Σύλλογο της Αθήνας. Η μάχη ήταν σκληρή, αλλά ο Αθηνογένης νίκησε στα σημεία. Το 1949 κατάφερε να φέρει άλλο νόμο στη βουλή, που προέβλεπε την επιστροφή των σπιτιών για 250 χιλιάδες πωλήσαντες, αλλά χωρίς τιμωρία των ενόχων. Οι μαυραγορίτες έμειναν ανέγγιχτοι και στο απυρόβλητο. Μάλιστα, προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο και κατάφεραν να μπλοκάρουν την άμεση επιστροφή των ακινήτων που κατείχαν. Το ανώτατο δικαστήριο έκρινε τότε ότι ο νόμος περί ακύρωσης αγοραπωλησιών επί κατοχής ήταν… αντισυνταγματικός. Από την απόφαση αυτή εξαιρέθηκαν ευτυχώς μόνο οι μικροϊδιοκτήτες. Κάτι ήταν κι αυτό. Ο Αθηνογένης πέθανε το 1963, σε ηλικία 88 ετών. Η μόνη τιμή που του έγινε ήταν να δώσουν το όνομά του σε έναν δρόμο στη Νέα Σμύρνη. Τουλάχιστον οι Μικρασιάτες τον θυμήθηκαν. Η ιστορία αυτή είναι σίγουρα διδακτική για αυτούς που θα επιχειρήσουν να αναλύσουν για μια ακόμα φορά το θέμα των πλειστηριασμών. Γιατί η εκποίηση της στέγης των πολιτών γράφτηκε με μαύρα γράμματα πριν από 70 χρόνια και οι πληγές στην ελληνική κοινωνία ακόμα δεν έχουν κλείσει. Ας μην ανοίξουν άλλες. Χρίστος Βασιλόπουλος…

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/mia-didaktiki-istoria-gia-ta-akinita-tis-katochis-pou-chathikan-gia-enan-teneke-ladi-stin-apeleftherosi-i-polites-strafikan-enantion-ton-mavragoriton-pou-erapsan-nomo-sta-metra-tous/

Ιαν. 27 2016

Προθεσμία αποποίησης κληρονομίας και ευεργέτημα απογραφής της για τον ανήλικο

Γράφει η δικηγόρος Αθηνών Αναστασία Μήλιου*

Η προθεσμία αποποίησης κληρονομίας είναι 4 μήνες από τον θάνατο του κληρονομούμενου ή από την δημοσίευση της διαθήκης του αν υπάρχει Η προθεσμία αποποίησης επεκτείνεται στο ένα έτος (με ίδια αφετηρία) στην περίπτωση που ο κληρονομούμενος είχε την τελευταία κατοικία τους στο εξωτερικό ή αν ο κληρονόμος έμαθε την επαγωγή όταν διέμενε στο εξωτερικό.

Η προθεσμία αυτή ισχύει και για τους ανήλικους, με την διαφορά ότι για τους ανήλικους, η αποποίηση γίνεται μόνο με δικαστική απόφαση, η οποία πρέπει να κατατεθεί στο Δικαστήριο εντός της τετράμηνης προθεσμίας αποποίησης, που τρέχει γι’αυτούς.

Μάλιστα, πάγια η νομολογία δέχεται ότι τα γεγονότα της γνώσης της επαγωγής και του λόγου αυτής ερευνώνται στο πρόσωπο του νομίμου αντιπροσώπου του ανηλίκου. Συνεπώς, η προθεσμία αρχίζει να τρέχει για τον ανήλικο κληρονόμο από τότε που οι ασκούντες τη γονική μέριμνα έλαβαν γνώση της επαγωγής.

Οι ανήλικοι έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους ενήλικους, όταν αποκτούν την ιδιότητα του κληρονόμου, καθώς είναι εκ του νόμου κληρονόμοι με το λεγόμενο ευεργέτημα της απογραφής, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ευθύνονται με την προσωπική τους περιουσία για τα χρέη της κληρονομιάς, τα οποία μπορούν να ικανοποιηθούν μόνον από την ίδια την κληρονομιαία περιουσία. Ο νόμος ορίζει ότι στην περίπτωση αυτή ο ανήλικος είναι κληρονόμος εξ απογραφής και δικαιούται να συντάξει την απογραφή της κληρονομιαίας περιουσίας (να καταγράψει, δηλαδή, το ενεργητικό και το παθητικό αυτής σε έκθεση που κατατίθεται στο αρμόδιο δικαστήριο της κληρονομίας) εντός ενός έτους από τότε που θα αποκτήσει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα (δηλ. από την ενηλικίωσή του), αλλιώς χάνει το αναφερθέν ευεργέτημα.

Είναι όμως λάθος να πιστεύουμε ότι η προθεσμία αυτή αναφέρεται στην αποποίηση. Η προθεσμία αποποίησης κληρονομίας τρέχει και κατά ανηλίκου. Αν παρέλθει άπρακτη, ο ανήλικος καθίσταται κληρονόμος. Στην περίπτωση αυτή, όμως ο ανήλικος θα πρέπει υποχρεωτικά συντάξει απογραφή εντός έτους από την ενηλικίωσή του. Διαφορετικά χάνει το προνόμιο να μην ευθύνεται για τα χρέη του κληρονομούμενου και με την υπόλοιπη, εκτός της κληρονομίας περιουσίας του. Οι συνέπειες της παρανόησης ενδέχεται να είναι οδυνηρές καθώς οι ανήλικοι καθίστανται κληρονόμοι χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι και οι γονείς τους (που νομίζουν ότι η προθεσμία αποποίησης ξεκινά με την ενηλικίωση). Κι αν ξεχάσουν να συντάξουν απογραφή όταν ενηλικιωθούν (ενδεχομένως διότι μεσολαβούν πολλά έτη ή γιατί έχουν αποβιώσει οι γονείς τους και δεν έχουν σχετική ενημέρωση οι ίδιοι οι ενηλικωθέντες κληρονόμοι) τότε βρίσκονται ξαφνικά κατάχρεοι, διότι ο κληρονομούμενος είχε ανεξόφλητες υποχρεώσεις που πλέον εκ του νόμου βαρύνουν τους ίδιους ως απλούς και όχι εξ απογραφής κληρονόμους. Δηλαδή ευθύνονται για τα βάρη της κληρονομιάς που εν αγνοία τους αποδέχθηκαν πολλά χρόνια πριν, με το σύνολο της περιουσίας τους και όχι με την περιουσία που απέκτησε από την κληρονομιά.

Oι ανήλικοι κληρονόμοι δεν μπορούν να αποποιηθούν αυτοπροσώπως το κληρονομικό τους δικαίωμα. Οι γονείς που ασκούν τη γονική μέριμνα μπορούν να αποποιούνται κληρονομία ή να παραιτούνται από τη νόμιμη μοίρα κληρονομίας που επάγεται στον ανήλικο εφ’οσον έχουν πάρει προηγουμένως σχετική άδεια δικαστηρίου. Συνεπώς, η δικαστική άδεια αποτελεί απαραίτητο όρο για την ενεργοποίηση των εννόμων συνεπειών ορισμένων πράξεων (αποποίηση) που ενεργούνται από αυτόν που ασκεί τη γονική μέριμνα του ανηλίκου. Η άδεια δίδεται με απόφαση του δικαστηρίου, το οποίο εξετάζει αν η αποποίηση είναι προφανώς επωφελής ή αναγκαία για τον ανήλικο.

Επομένως, από την υποβολή της αιτήσεως προς παροχή αδείας για αποποίηση κληρονομίας, που γίνεται για λογαριασμό ανηλίκου, και μέχρι δημοσιεύσεως της σχετικής αποφάσεως αναστέλλεται η προθεσμία προς αποποίηση. Η προθεσμία συνεχιζει να τρέχει από την δημοσίευση της δικαστικής απόφασης.

Τα ανωτέρω αποτυπώνουν την παγίως κρατούσα θέση. Υπάρχει όμως μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία διαφοροποιείται εντελώς ως προς την προθεσμία της αποποίησης του ανηλικου. Η συγκεκριμένη απόφαση ακολουθεί το σκεπτικό ότι από τη στιγμή που ο ανήλικος κληρονόμος δύναται να συντάξει την απογραφή εντός έτους από την ενηλικίωσή του χωρίς να χάνει στο διάστημα αυτό το ευεργέτημα, τότε δικαιούται να αποποιηθεί την κληρονομία εντός της ιδίας ετήσιας προθεσμίας! Συγκεκριμένα στο σκεπτικό της ορίζεται ότι: «Σε περίπτωση μη σύνταξης απογραφής από τους έχοντες τη γονική μέριμνα ανηλίκου κληρονόμου, το σχετικό δικαίωμα περιέρχεται στον ενηλικιούμενο κληρονόμο, ο οποίος οφείλει, με την απειλή εκπτώσεως από το ευεργέτημα, να συντάξει την απογραφή εντός έτους από την ενηλικίωσή του. Εφόσον, επομένως, στην περίπτωση αυτή ο ενηλικιούμενος κληρονόμος δεν εκπίπτει από το ευεργέτημα της απογραφής, δικαιούται, πολλώ μάλλον, εντός της αυτής ετήσιας προθεσμίας, να αποποιηθεί την κληρονομία». Έτσι έκανε δεκτή ανακοπή κατά έκθεσης αναγκαστικής κατάσχεσης της Δ.Ο.Υ. σε κληρονομιαίο ακίνητο, επειδή η ανακόπτουσα είχε αποποιηθεί την κληρονομία του παππού της στη γραμματεία του αρμόδιου δικαστηρίου εντός έτους από την ενηλικίωσή της.

Ιαν. 23 2016

ΑΠΟΦΑΣΗ-ΒΟΜΒΑ: ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ ΕΛΒΕΤΙΚΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ + ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ !!!

ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ Αριθ. 02/2016

Κάποιοι τραπεζοραγιάδες γελούσαν όταν για πρώτη φορά η ΥΠΕΡΒΑΣΗ έθεσε μαζικά στα δικαστήρια το ζήτημα της αποζημίωσης των δανειοληπτών !!!

ΕΚΔΟΘΗΚΕ H ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΔΑΝΕΙΑ ΣΕ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΦΡΑΓΚΟ ΠΟΥ, ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ, ΕΠΙΔΙΚΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΘΕΤΙΚΗ ΖΗΜΙΑ TOY !!!

Α
Ποιες θα ήταν κε Σταθάκη οι συνέπειες για τον συγκεκριμένο δανειολήπτη, αν είχε γίνει συνεργάσιμος με την τράπεζα που τον εξαπάτησε ;;;

Θα είχε ποτέ δικαιωθεί ή θα είχε πετύχει αποζημίωση ;;;

Θερμά συγχαρητήρια από το Κίνημα ΥΠΕΡΒΑΣΗ στον δικηγόρο κο ΑΝΤΩΝΙΟ ΠΡΑΠΑ, που πέτυχε την έκδοση της μεγαλειώδους αυτής απόφασης !!!

Ιαν. 23 2016

Η ΕΦΕΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΜΕ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΒΟΛΟΥ !!!

ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠ 341/2015 (Πολ)
Δεν συνεπάγεται το απαράδεκτο έφεσης η μη εμπρόθεσμη κατάθεση του παραβόλου !!!

Δεν συνεπάγεται το απαράδεκτο άσκησης ενδίκου μέσου η μη εμπρόθεσμη κατάθεση του παραβόλου :

«Από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 495 παρ.4 Κ.Πολ.Δ. (η οποία προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ.2 ν.4055/2012 και συμπληρώθηκε με το άρθρο 93 παρ.1 ν.4139/2013) και 532 του ίδιου κώδικα, προκύπτει ότι εκείνος που ασκεί το ένδικο μέσο της εφέσεως υποχρεούται να καταθέσει παράβολο ποσού διακοσίων ευρώ, το οποίο επισυνάπτεται στην έκθεση που συντάσσει ο γραμματέας, καθώς και ότι σε περίπτωση που δεν κατατεθεί το παράβολο, το ένδικο αυτό μέσο απορρίπτεται από το δικαστήριο και αυτεπαγγέλτως ως απαράδεκτο.

Με βάση τ’ ανωτέρω η κατάθεση του παραβόλου συνιστά τυπική προϋπόθεση του παραδεκτού της εφέσεως. Όμως εφόσον ορίζεται ότι το απαράδεκτο γεννάται «αν δεν κατατεθεί το παράβολο» και όχι αν αυτό δεν κατατεθεί εμπροθέσμως, η κατάθεση αυτού μετά την άσκηση της εφέσεως και πριν από τη συζήτησή της δεν συνεπάγεται το απαράδεκτο αυτής. Στην προκειμένη περίπτωση με την προσβαλλόμενη 34/2014 απόφαση του Εφετείου Πατρών απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η έφεση των αναιρεσειόντων κατά της 249/2012 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πατρών, με την αιτιολογία ότι το παράβολο που προβλέπεται από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ.4 Κ.Πολ.Δ. κατατέθηκε στις 4-7-2012, ήτοι μετά την άσκηση της εφέσεως στις 29-6-2012 και πριν από τη συζήτηση αυτής στις 11-4-2013. Έτσι κρίνοντας το εφετείο υπέπεσε στην πλημμέλεια της παρά το νόμο κηρύξεως απαραδέκτου αφού, σύμφωνα με όσα έχουν εκτεθεί στην αρχή αυτής της σκέψεως, το απαράδεκτο που προβλέπεται από το άρθρο 495 παρ.4 Κ.Πολ.Δ. γεννάται από τη μη κατάθεση του παραβόλου και όχι από τη μη εμπρόθεσμη κατάθεσή του».

ΠΗΓΗ

(areiospagos.gr)

http://www.legalnews24.gr/2015/12/blog-post_47.html

Ιαν. 23 2016

Rothschild, Ἐθνικὴ τράπεζα καὶ τράπεζα τῆς Ἑλλάδος.

2 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΑΠΟ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΦΙΛΟΝΟΗ

Εἶναι πολὺς καιρὸς τώρα ποὺ ἤθελα νὰ ἀναδημοσιεύσω τὸ παρακάτω κείμενον… Πάρα πολύς.
Μεγάλο κείμενον ἀλλὰ ἀναγκαῖον γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ τὶ ἀκριβῶς ἔχουμε, ἀπὸ οἰκονομικῆς, πολιτικῆς καὶ ἠθικῆς πλευρᾶς νὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Ἐὰν ἀνατρέξετε στὸ τελευταῖο ταινιάκι μάλιστα θὰ διαπιστώσετε μίαν ὁμολογία συγκλονιστική: τῆς εὐθύνης μας.
Τὰ πόσα ἐμεῖς, σὰν ἄτομα, ἐγκλήματα ἀγνοοῦμε, στὰ ὁποῖα ὅμως, βάσει συντάγματος, παραμένουμε συνεργοί, ἐφ΄ ὅσον συμμετέχουμε σὲ μίαν δημοκρατία ποὺ μόνον στόχο της ἔχει νὰ παραγάγῃ ἀνευθύνους ἐγκληματίες…

Ἡ δομὴ τοῦ πολιτεύματός μας, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς του, ἦταν τέτοια ποὺ γιὰ νὰ παραμείνῃ ζωντανὸ χρειάζεται τροφοδοία.
Τροφοδοσία εἶναι ὁ δανεισμός.
Ὁ δανεισμὸς ὅμως ἀφορᾶ στοὺς λαοὺς κι ὄχι στοὺς ὑπογράφοντες τὸν δανεισμό.
Κατ’ ἐπέκτασιν ὁ δανεισμὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ ὑπάρχη ὅσο θὰ ὑπάρχη αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ πολιτεία.

Δὲν θὰ σᾶς κουράσω μὲ σχόλια σήμερα.
Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν τὸ παρακάτω ἄς τοῦ ῥίξουν μία ματιά…
Γιὰ ὅσους τὸ γνωρίζουν ἄς τὸ κρατήσουν στὸ ἀρχεῖο τους, ἐὰν ἤδη δὲν τὸ ἔχουν πράξει.

Φιλονόη

Υ.Γ.1. Τὸ κείμενον καὶ τὰ ταινιάκια, πλὴν ἑνὸς ποὺ ἀφορᾶ σὲ πνευματικὰ δικαιώματα, εἰσήχθησαν ὡς εἶχαν στὸ κείμενον. Δύο μόνον ἐξ αὐτῶν «κόπηκαν» διότι διαφημίζουν τὸν κατὰ φαντασίαν …«τρισεκατομμυριοῦχο», ποὺ ὅμως κτηγορεῖται ἀπὸ πρώην συνεργάτες του γιὰ συνεργασία μὲ αὐτοὺς ποὺ κατηγορεῖ. Τοὺς …Rothschild.

Υ.Γ.2. Τί βλέπουμε ἐδῶ;

Πίσω ἀπὸ κάθε σταγόνα Ἑλληνικοῦ αἵματος, ἕνας Rothschild!!!

Rothschild καὶ Ἐθνικὴ τράπεζα

Οι Τραπεζίτες Ρότσιλντ, το νεοσύστατο Κράτος και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος

Το 1821 στην Ελλάδα έλαβε χώρα η επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πρωτεργάτες τους Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια, Υψηλάντη, Καραΐσκάκη, Κανάρη, Μπουμπουλίνα κτλ. Οι Γνωστές παρεμβάσεις των ξένων και των εδώ ανδρεικέλων τους, έφεραν ως αποτέλεσμα το 1831 την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Εκεί ουσιαστικά τελειώνει η προσπάθεια των Ελλήνων για ένα πραγματικά ανεξάρτητο Κράτος. Όσοι σκέφτηκαν «μα από τοτε είμαστε ένα ελεύθερο

Κράτος» δεν έχουν παρά να λάβουν υπόψιν τους τα παρακάτω στοιχεία.

———–

Ευρετήριο:

Μέρος 1ο: H παρουσία των Ρότσιλντ στην Ελλάδα

Μέρος 2ο: Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) και Ρότσιλντ

Μέρος 3ο: Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) γίνεται ΝΠΔΔ

Μέρος 4ο: Όθων (Otto), σύσταση ΕΤΕ και Ρότσιλντς

Μέρος 5ο: Επεξήγηση του Τραπεζικού συστήματος

Μέρος 6ο: Τα ΦΕΚ περί Εθνικής Τραπέζης

Μέρος 7ο: Χρονολόγιο Εθνικής Τραπέζης

Μέρος 8ο: Χρήσιμα ως προς την ενημέρωση μας οπτικοακουστικό υλικό

Μέρος 9ο: Ντοκιμαντέρ που επεξηγούν το ΧρηματοΠιστωτικό Σύστημα

Μέρος 10ο: Δείτε που είναι το σπίτι των Ρότσιλντ στην Κέρκυρα

Μέρος 11ο: ΓΝΩΘΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ЭЄ ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ

₪₪ ЭЄ ₪₪

Μέρος 1ον

Ξεκινώντας το ταξείδι μας στην «θεία άλη» σημαντικό είναι να λάβουμε γνώση περί των Ρότσιλντ:

Στην παρακάτω εικόνα βλέπουμε οδό στο Τελ Αβίβ με το όνομα «Ρότσιλντ»:

κάντε κλικ ΕΔΩ για να το δείτε στο google maps

Ας δούμε τι λέει το ίδιο το Εβραϊκό Συμβούλιο για την παρουσία των Ρότσιλντ στην Ελλάδα εκείνη την εποχή:

Η παρουσία των Ρότσιλντ στην Ελλάδα:

Μετά το 1834, και την ανακήρυξη της Αθήνας ως πρωτεύουσας της ανεξάρτητης Ελλάδας, αναπτύχθηκε μία μικρή εβραϊκή κοινότητα. Αριθμός εβραϊκών οικογενειών από την Γερμανία ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Μεταξύ αυτών και ο χρηματιστής Μαξ ντε-Ρότσιλντ, ο οποίος συμμετείχε στην ακολουθία του βασιλιά Όθωνα. Μέσω της Δουκίσσης της Πλακεντίας αποκτήθηκε μια μεγάλη έκταση για την ανέγερση της Συναγωγής (1843).

Η Δούκισσα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1831 και ανέπτυξε μέσω της μελέτης της Βίβλου μια βαθειά συμπάθεια για τον Ιουδαϊσμό. Το 1847 οι ελληνικές αρχές απαγόρευσαν την δημόσια περιφορά του ομοιώματος του Ιούδα του Ισκαριώτη, για να μην προσβληθεί ο βαρόνος ντε-Ρότσιλντ, ο οποίος βρισκόταν τότε στην Αθήνα. Σε αντίποινα ένα μέρος του πλήθους έκαψε την κατοικία του Ισραηλίτη Δαβίδ Πατσίφικο, Βρετανού υπηκόου και επιτίμου προξένου της Πορτογαλίας. Η βρετανική κυβέρνηση απαίτησε την καταβολή αποζημιώσεως και, τελικά, ο υπουργός των Εξωτερικών λόρδος Πάλμερστον απέκλεισε το 1850 με αγγλικά πλοία το λιμάνι του Πειραιά. Το 1852 η δημοτική αρχή αποποιήθηκε την δωρεά της Δούκισσης της Πλακεντίας για ανέγερση Συναγωγής.

Η εβραϊκή παρουσία αυξήθηκε από 60 άτομα το 1877 σε 250 το 1878. Η εβραϊκή Κοινότητα αναγνωρίστηκε επίσημα το 1889. Το 1890 πρόεδρος της Κοινότητας διετέλεσε ο Κάρολος Ρότσιλντ (1843 – 1918). Την εποχή εκείνη, λειτουργούσαν ελλείψει Συναγωγής 3 μικροί ευκτήριοι οίκοι.

στοιχεία από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) Λινκ.

Οι Ρότσιλντ και η Ελλάδα

Οι δεσμοί μελών της οικογενείας Ρότσιλντ με τους Εβραίους της Ελλάδας υπάρχουν από τα πρώτα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως. Σε όλη την Ευρώπη μέλη της οικογενείας υποστήριζαν των αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία, τόσο οικονομικά όσο και ηθικά, χρησιμοποιώντας την πολιτική καθώς και την κοινωνική τους επιρροή στους διπλωματικούς κύκλους της Ευρώπης.

Ο Μαξ ντε Ρότσιλντ, ήλθε στην Ελλάδα με την ακολουθία του Βασιλιά Όθωνα και διετέλεσε οικονομικός σύμβουλός του για αρκετά χρόνια. Ο Μαξ ντε Ρότσιλντ ήταν υπερήφανος για την εβραϊκή καταγωγή του και με την άφιξή του στην Αθήνα συνέβαλε στον συντονισμό μιας μικρής αλλά σημαντικής Κοινότητας Ασκεναζί Εβραίων.

Το 1889 το ελληνικό κράτος αναγνώρισε επίσημα την Ι.Κ. της Αθήνας. Το 1890 ο Τσάρλς Ρότσιλντ, γιος του Μαξ, έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών. Το 1897 επισκέφθηκε την Αθήνα ο βαρώνος Φερδινάνδος Ρότσιλντ, ο οποίος, μεταξύ άλλων επαφών που είχε, συνάντησε τον υπουργό Ι. Κωλλέτη για θέματα που αφορούσαν στην εβραϊκή Κοινότητα.

Τον Ιανουάριο του 1897, ο Φερδινάνδος Ρότσιλντ πηγαίνοντας στην Θεσσαλονίκη με το σκάφος του, σταμάτησε στην Χαλκίδα και συνάντησε εκπροσώπους της Εβραϊκής Κοινότητας, οι οποίοι του έθεσαν τα οικονομικά κυρίως προβλήματα που αντιμετώπιζε η Κοινότητα. Ο βαρώνος ανταποκρίθηκε άμεσα στην έκκληση της Κοινότητας προσφέροντας οικονομική ενίσχυση στις πολυμελείς οικογένειες που είχαν μείνει άστεγες λόγω του καταστροφικού σεισμού που είχε κτυπήσει την πόλη πριν από δυόμιση χρόνια. Επίσης, συνέβαλε οικονομικά στην κατασκευή ενός τείχου περιμετρικά στο εβραϊκό νεκροταφείο της Χαλκίδος.

Στην συνέχεια ο βαρώνος επισκέφθηκε την Θεσσαλονίκη, όπου ασχολήθηκε με επιχειρηματικές δραστηριότητες, καλλιεργώντας παράλληλα στενούς δεσμούς με τους εβραίους της Θεσσαλονίκης.

Για την σημαντική προσφορά της οικογενείας Ρότσιλντ στην εβραϊκή ζωή της Ελλάδας, οι Κοινότητες της Αθήνας και της Χαλκίδας, στις αναμνηστικές μαρμάρινες πλάκες όπου αναγράφονται τα ονόματα των μεγάλων ευεργετών, αναφέρουν και το όνομα της οικογένειας Ρότσιλντ.

στοιχεία από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) Λινκ.

———–

Μέρος 2ον

Εδώ βλέπουμε το ΦΕΚ με το οποίο δημιουργείται η εν Αθήναις Ισραηλιτική Αδελφότητα με πρόεδρο τον Τσάρλς Ρότσιλντ υιό του Μάξ Ντε Ρότσιλντ που ήλθε από την Γερμανία (με την κουστωδία του Όθωνος). Όσο για την βοήθεια των Ρότσιλντ τόσο οικονομικά όσο και ηθικά για την ανεξαρτησία μας θα τα δούμε αναλυτικά παρακάτω.

Δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF κάνοντας κλικ ΕΔΩ

———–

Μέρος 3ον

Το παρακάτω ΦΕΚ είναι του 1920 όταν ο «αντισημίτης» Βενιζέλος κάνει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ (ΝΠΔΔ) δηλαδή Κράτος όπως είναι τα Υπουργεία Εθνικής Αμύνης, Εθνικής Οικονομίας, Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κτλ.

για να δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF κάντε κλικ ΕΔΩ

ϡ Για να δείτε την πραγματική καταγωγή του Ε. Βενιζέλου κάντε κλικ:ΕΔΩ

Ἦταν ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος Ἕλλην;

ϡ Για να δείτε και άλλα ΦΕΚ που κάνουν το ΚΙΣ ΝΠΔΔ κάντε κλικ ΕΔΩκαι ΕΔΩ

ϡ Δείτε τα 36 ΦΕΚ που αναφέρονται στο Κεντρικό Ισραηλιτικό ΣυμβούλιοΕΔΩ

———–

Μέρος 4ον

Στην παρακάτω Ελαιογραφία απεικονίζεται ο Όθων με το Βασιλικό διάταγμα ιδρύσεως της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος. Ναι ο γνωστός φιλέλλην Όθων που έβαλε φυλακή τον Κολοκοτρώνη…

Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904).
Λάδι σε μουσαμά, 255×127 εκ.

Καλλιτεχνική συλλογή ΕΤΕ

Ιδού και το ΦΕΚ συστάσεως της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος το 1836 η οποία όμως δεν θα καρποφορήσει:

Για να δούμε μερικά πράγματα που έχουν ενδιαφέρον στο ΦΕΚ αυτό:

Πρώτο σημαντικό σημείο είναι ότι συστήνεται η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος με σκοπό να αναπτυχθεί στην Ελλάδα η Γεωργία, η Βιομηχανία, το Εμπόριο και η Ναυτιλία.

Δεύτερο σημαντικό σημείο είναι ότι η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος δια του άρθρου 1 του ΦΕΚ με Αριθμό 101/25.01.1836 αποκτά το αποκλειστικό προνόμιο να εκδίδει το χρήμα.

ϡ Τραπεζογραμμάτια ονομάζονται τα χαρτονομίσματα που έχουμε στην τσέπη μας (αποδείξεις ΕΔΩ)

Τρίτο και βασικότερο σημείο είναι ότι η Εθνική Τράπεζα της ΕλλάδοςΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ!!! (άρα ούτε «Εθνική» είναι ούτε «της Ελλάδος»)

Άρα έχουμε μια ΙΔΙΩΤΙΚΗ εταιρεία η οποία αποτελείται είτε από Έλληνες ιδιώτες είτε από αλλοδαπούς ιδιώτες, στην οποία ο επίσης αλλοδαπός Όθωνας δίνει το αποκλειστικό προνόμιο κοπής χρήματος προς το Κράτος με σκοπό επαναλαμβάνουμε την ανάπτυξη της Γεωργίας, της Βιομηχανίας του Εμπορίου και της Ναυτιλίας.

Το αποκλειστικό προνόμιο φαίνεται και στο ΦΕΚ της 23.08.1841

και στο ΦΕΚ 14.01.1842

Αναφέρεται επίσης και στην επίσημη ιστοσελίδα τους: www.nbg.gr

Η πρώτη προσπάθεια δεν καρποφόρησε (1836) αλλά καρποφόρησε η δεύτερη το 1841 με το ακόλουθο ΦΕΚ:

Για να δούμε μερικές λεπτομέρειες που αναφέρονται στο ΦΕΚ

ϡ Η ΕΤΕ είναι ΑΕ

ϡ Η διαφάνεια σε όλο της το μεγαλείο…ϡ Εδώ φαίνεται η στενή συνεργασία μεταξύ «φιλελλήνων» Otto και Ρότσιλντ

ϡ Ο αέρας ο κοπανιστός (ελέω Βασιλέως) εις αντάλλαγμα υποθηκών και ενεχύρων…

ϡ Συνδέονται τα Τραπεζογραμμάτια της ΕΤΕ με τα «Ελληνικά» Νομίσματα

ϡ Εδώ βλέπουμε αυτό που εφαρμόσθηκε αργότερα στις ΗΠΑ ως “legal tender”

ϡ Νόμοι που ξεχωρίζουν τον νόμιμο απατεώνα από τον μη νόμιμο απατεώνα

ϡ δίνουν νομοθετημένο τίποτα και παίρνουν κόποϡ το «Εθνική» και το «της Ελλάδος» αποτελεί μέρος εξαπατήσεως

ϡ Η Τράπεζα που είχε ανοίξει ο Καποδίστριας αποτελεί νομοθετικό παρελθόν, νέοι ορίζοντες για τους «φιλέλληνες» Otto και Ρότσιλντ οι οποίοι πήραν τα καλαμάκια ανά χείρας (για να μας πιουν το αίμα)Μην μας μπερδεύουν οι Πρόεδροι της ΕΤΕ, αυτοί είναι απλοί μεγαλόμισθοι υπάλληλοι. Σημασία έχει ποιοι είναι οι μέτοχοι δηλαδή οι ιδιοκτήτες…

Για να δούμε τώρα την σχέση της ΕΤΕ με τους Ρότσιντ όπως αναφέρεται στο επίσημο Χρονολόγιο της ΕΤΕ (αναλυτικά το χρονολόγιο θα το δούμε παρακάτω):Ελληνικό Κράτος 1.000 μετοχές

Ν. Ζωσιμάς 500 μετοχές

Ι.Γ. Εϋνάρδος 300 μετοχές

Βασιλιάς Λουδοβίκος Βαυαρίας 200 μετοχές

Κ. Βρανής 150 μετοχές

Θ. Ράλλης 100 μετοχές

αναφέρονται σε ποιους ανήκουν οι 2250 μετοχές, αφήνουν αόριστο το πόσες μετοχές ανήκουν στους Τραπεζίτες Ρότσιλντς… γιατί άραγε; για να μην πάρουμε χαμπάρι ότι η Εθνική όχι μόνο δεν ήταν ποτέ «Εθνική» και «της Ελλάδος», αλλά ότι το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών άνηκε εξ αρχής στους Ρότσιλντ άρα ο Ρότσιλντ ήλεγχε απόλυτα το νέο και φτωχό Κράτος;

Οι μετοχές συνολικά ήταν 5.000, με τιμή 1000 Δραχμών καθέεκάστη, άρα 5.000.000 Δραχμές όπως βλέπουμε παρακάτω στο ΦΕΚ 30.03.1841. Οι 2750 μετοχές που αντιστοιχούν περίπου στο 55% των μετοχών ήταν των Ρότσιλντ.

όσον αφορά στις 1.000 μετοχές που είχε το Ελληνικό Κράτος, όπως θα δούμε στο επίσημο Χρονολόγιο της Εθνικής Τραπέζης, πρόκειται για έναν ακραίο εμπαιγμό διότι ήταν θέμα χρόνου αυτές οι μετοχές να φύγουν από τα χέρια του Κράτους, εφόσον ο αναγκαστικός και αποκλειστικός δανεισμός του Κράτους από την ΕΤΕ θα έφερνε χρέος… Δηλαδή μας έδωσαν και μια αβάντα 1.000 μετοχές για να μας ρίξουν μια εντελώς ηλίθια στάχτη στα μάτια, αφού ήταν θέμα χρόνου όχι μόνο να φύγουν από τα χέρια του Κράτους οι 1000 μετοχές αλλά να ξεκινήσει η υπερχρέωση του Κράτους από την ιδιωτική Εταιρεία που ήταν και το ζητούμενο!

———–

Μέρος 5ον

Αποκωδικοποίησις:

Έχουμε λοιπόν ένα Κράτος το οποίο δεν επιτρέπει στον εαυτό του να κόψει δικό του χρήμα αλλά επιτρέπει να το δανείζεται αποκλειστικά από μια Τράπεζα, η οποία ανήκει σε τρίτους (την οποία απλά την έχουν βαφτίσει Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος).

Στο τέλος του άρθρου υπάρχουν διαθέσημα ντοκιμαντέρ στα οποία αναλύεται πλήρως η απάτη του Χρηματοοικονομικού Συστήματος, τώρα απλά και λακωνικά θα γίνει προσπάθεια να δοθεί μια γενική αλλά ουσιαστική εικόνα της εξαπατήσεως η οποία έχει ως εξής:

Το Κράτος δεν επιτρέπεται να κόψει χρήμα για τον εαυτό του, αλλά επιτρέπει δια νόμου ή Βασιλικού Διατάγματος να κόψει μια ιδιωτική εταιρεία χρήμα από την οποία θα τα ΔΑΝΕΙΣΘΕΙ άρα από την πρώτη κιόλας Δραχμή η οποία θα μπει στην κυκλοφορία (circulation) το Κράτος ήδη χρωστάει!

Ας προσεγγίσουμε την απάτη με ένα παράδειγμα: Το Κράτος ζητάει από την Ιδιωτική Εταιρεία, η οποία ονομάζεται Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (θα μπορούσε να ονομάζεται και Θανάσης ή Παύλος ή Ιακώβ το ίδιο είναι) να κόψει π.χ. 10 εκατομμύρια Δραχμές, να διαθέσει στην αγορά του (circulation), η Τράπεζα ζητάει εγγυήσεις και το Κράτος δίνει Ομόλογα ιδίου ποσού (Ομόλογο = ομολογία χρέους, το Κράτος ομολογεί-αναγνωρίζει τον δανεισμό άρα το ότι χρωστάει). Ενώ λοιπόν το Κράτος δίνει τα ομόλογα αξίας 10 εκατ. Δραχμών ως εγγύηση, η Ιδιωτική Εταιρεία δεν δίνει αλλά ΔΑΝΕΙΖΕΙ με τόκο το χρήμα, πράγμα που σημαίνει ότι θέλει πίσω 10 εκατ. + τους τόκους.

Έχουμε λοιπόν ένα Κράτος του οποίου η αγορά κινείται με 10 εκατ. Δραχμές, τις οποίες όμως τις χρωστάει εξ ολοκλήρου σε μια ιδιωτική Εταιρεία + τους τόκους αυτών, άρα 10 εκατ. Δραχμές κεφάλαιο + π.χ. 2 εκατ. ΤΟΚΟΥΣ θα πρέπει να επιστραφούν στην ιδιωτική Εταιρεία – Τράπεζα 12 εκατ. Δραχμές.

Η ερώτηση που γεννάται είναι: Τι θα συμβεί αν η Ιδιωτική Εταιρεία – Τράπεζα ζητήσει κάποια στιγμή πίσω τα χρήματα της;

Απάντηση: δεν θα μείνει ούτε δραχμή στο Κράτος (στην αγορά) αφού και τα 10 εκατ. θα επιστραφούν πίσω στην Τράπεζα.

Η αμέσως επομένη ερώτηση που γεννάται είναι: και τι θα γίνει με τους ΤΟΚΟΥΣ (+ 2 εκατ); που θα βρεθούν αφού η αγορά έχει maximum 10 εκατ. και το Κράτους δεν επιτρέπει στον εαυτό του να κόψει χρήμα;

Απάντηση: δεν μπορούν να βρεθούν διότι έτσι είναι το Fractional Reserve Banking System.

Λύση: νέο δάνειο μεγαλύτερο του προηγουμένου με σκοπό την αποπληρωμή και των 12 εκατ. Δραχμών (Κεφάλαιο + ΤΟΚΟΙ) συν την πλήρωση (refill) της αγοράς με νέο ρευστό.

Αποτέλεσμα: το χρέος του Κράτους προς την Ιδιωτική Τράπεζα να αυξάνει συνεχώς.

Αυτή είναι η βάση για το πως λειτουργεί το ΧρηματοΟικονομικό σύστημα.

Δόσαμε μια εικόνα της σχέσεως Κράτους και Κεντρικής Τραπέζης, ας δόσουμε τώρα Τι είναι χρήμα και πως δημιουργείται:

Το χρήμα δεν είναι σαν την πρωτογενή παραγωγή, όπως το σιτάρι που ρίχνεις τον σπόρο σε ένα χωράφι, ούτε σαν την δευτερογενή, δεν είναι παραγωγή, είναι ένας αέρας κοπανιστός με μπόλικο καθόλου! Το χρήμα είναι απλά μια συμφωνία, όλοι συμφωνήσαμε (με έναν μαγικό τρόπο) ότι τα ζωγραφισμένα χαρτάκια της ΕΤΕ είναι χρήμα… τόσο απλά!

Το θέμα είναι γιατί το Κράτος να δίνει δικαίωμα να δημιουργεί χρήμα ένας ιδιώτης ο οποίος θα μας το δανείσει και από πάνω, και δεν φτιάχνει δικό του/μας χρήμα;;;;;; Είναι τελικά το Κράτος δικό μας; Υπήρξε ποτέ Ελληνικό Κράτος; Υπήρξε ποτέ Δημο-Κρατία; Υπήρξε ποτέ Ελευθερία; ΟΧΙ, ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!!!

Υπάρχει λοιπόν μια συμφωνία (Κράτους και ιδιωτικής Εταιρείας-Τραπέζης) ότι αυτά τα χαρτάκια που θα ζωγραφίσει η ΕΤΕ θα είναι χρήμα. Για να δούμε όμως και τον μηχανισμό δημιουργίας τους που θα ζήλευε και ο Κόπερφιλντ:

Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι το δάνειο που δίνει μια Ιδιωτική Εταιρεία – Τράπεζα είναι από τις καταθέσεις των άλλων, αλλά τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο απατηλά από όσο νομίζουμε!

Αν μια Ιδιωτική Εταιρεία – Τράπεζα έχει αποθεματικό (χρήματα σε καταθέσεις) π.χ. 1.000 Δραχμές σύμφωνα με το Fractional Reserve Banking System μπορεί να δανείσει το ποσό αυτό με αναλογία 1 προς 9, δηλαδή να δανείσει 9.000 Δραχμές. Αυτές τις 9.000 Δραχμές δεν τις πήρε από πουθενά (π.χ. Καταθέσεις άλλων), δεν υπήρχαν πριν, απλά τις δημιούργησε “out of noting” βάσει νόμου (τώρα τι σόι νόμος είναι αυτός που επιτρέπει σε ιδιώτες να δημιουργούν χρήματα για να δανείσουν τα Κράτη είναι μια άλλη αμαρτία) και μάλιστα οι αρχικές 1000 Δραχμές που επάνω σε αυτές δημιουργήθηκαν ως δια μαγείας οι 9.000 δεν πειράχτηκαν αλλά παρέμειναν στην θέση τους, άρα με την πρώτη δανειακή σύμβαση η Τράπεζα έχει τις 1.000 αυτές Δραχμές στο αποθεματικό της απείραχτες plus τις 9.000 που μόλις δημιούργησε και έδωσε ως δάνειο συν τους τόκους. Αυτές οι 9.000 Δραχμές στον συνολικό δανειακό κύκλο αποφέρουν 90.000 Δραχμές στην Τράπεζα. (σημείωση: καμμία Τράπεζα εδώ και χρόνια δεν τηρεί το ratio 1:9). Για να δημιουργήσει η Τράπεζα αυτές τις 9.000 θα πρέπει να υπάρξει Δανειακή Σύμβαση με κάποιον Πολίτη, εν ολίγοις το χρέος άρα και ο μελλοντικός κόπος του Πολίτη δημιουργεί αυτά τα χρήματα… άρα χρήματα δημιουργούνται εις βάρος των πολιτών και είναι θέμα χρόνου να τους πάρουν πίσω και τα χρήματα και ό,τι περιουσιακά στοιχεία έχουν βάλει ενέχυρο ή υποθήκη!

Έτσι απλά δημιουργείται το χρήμα… Ο Ρότσιλντ ενοικιάζει ένα απλό μαγαζί με 4 τοίχους, ο Όθων βγάζει ένα Βασιλικό Διάταγμα και ονομάζει αυτό το μαγαζάκι «ΤΡΑΠΕΖΑ» δίνοντάς του το δικαίωμα να δανείζει αποκλειστικά το Κράτος… Ελάχιστα έξοδα και τεράστια έσοδα αφού τον αέρα τον κοπανιστό που ονόμασαν «χρήμα» το κέρδιζαν από τα κορόιδα τους Έλληνες.
Άλλωστε όπως είδαμε στο βίντεο «Η Ιστορία των Ρότσιλντ» ο προπάτορας Ρότσιλντ είχε σκεφθεί ό,τι πιο κερδοφόρο είναι να δανείζει κάποιος Κράτη παρά μεμονωμένους πολίτες, αφού το κράτος είναι όλοι οι πολίτες μαζί, συν ότι ποτέ δεν θα καταλάβουν το κόλπο.

Αναλογισθείτε τώρα τι σημαίνει αρχικό κεφάλαιο Εθνικής Τραπέζης 5.000.000 Δραχμές εποχής 1841, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως βάση για τα δάνεια προς ανάπτυξη της Γεωργίας, της Βιομηχανίας του Εμπορίου και της Ναυτιλίας… και ποιος εν τέλει έλαβε τα κέρδη και έκανε κουμάντο αυτήν την ανάπτυξη και ποιού ανάπτυξη ήταν αυτή η ανάπτυξη…

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του μας ενημερώνει ότι το χρήμα από τον κόπο έχει όριο (παραγωγή), ενώ το χρήμα από αέρα (τόκο) δεν έχει όριο, άρα αν κάποιος δανείσει έναν παραγωγό, δύναται αυτός ο κάποιος να του πάρει όλη την παραγωγή και να μείνει επιπλέον χρέος διότι δεν στοιχίζει κάτι στον «κάποιον» να δανείσει με 6% ή με 16% ή με 666% οπότε θα βάλει σιγά σιγά στο χέρι και το χωράφι και το σπίτι του παραγωγού. Τις ζωές μας της έχουν ήδη αγοράσει (κάθε παιδί που γεννιέται χρωστάει 35.000 Ευρώ) και αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι ζούμε στην ΑΓΝΟΙΑ! Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ ΜΑΣ!!!

Ας δούμε ένα ακόμα βασικό παράδειγμα για να δείτε το μέγεθος της απάτης και της λεηλασίας:

Ο Ιακώβ έχει στην τσέπη του 20 ευρώ και έρχεται ο Γιάννης και του ζητάει να του δανείσει 20 ευρώ για να αγοράσει τροφή για τα παιδιά του. Ο Ιακώβ λέει στον Γιάννη ότι θα του δόσει αντί το ίδιο το 20ρικο μια επιταγή ίσης αξίας για να κάνει την δουλειά του. Παίρνει λοιπόν ο Γιάννης την επιταγή των 20 ευρώ, πάει στον Κώστα που έχει μπακάλικο, αγοράζει τρόφιμα, δίνει την επιταγή και φεύγει. Ο Κώστας χρειάζεται κάποιο άλλο προϊόν το οποίο το έχει ο Ιακώβ, πάει σε αυτόν του δίνει την επιταγή και παίρνει το προϊόν του. Ποιο είναι το τελικό κέρδος του Ιακώβ;

απάντηση: έχει το 20ρικο στην τσέπη του, που ουδέποτε πείραξε, έχει την επιταγή η οποία έκανε κύκλο και ξαναγύρισε στα χέρια του, έχει και το χρέος του Γιάννη, άρα ο Ιακώβ έχει 60 ευρώ διαθέσιμα χωρίς ποτέ να πειράξει το 20ρικο στην τσέπη του!

Σκεφθείτε τώρα να υπήρχαν πολλοί Γιάννηδες… Τώρα σκεφιείτε αυτοί οι πολλοί Γιάννηδες να επιβαρύνονταν επιπλέον και με τόκο… Ο Ιακώβ είναι η Τράπεζα και ο Γιάννης είναι τα κορόιδα εμείς.

Συμπέρασμα:

Εν ολίγοις το Κράτος έδωσε άδεια διά «νόμου» σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία ονομάζεται Τράπεζα και ανήκει σε συγκεκριμένους ιδιώτες, να δημιουργήσουν αξίες για τον εαυτό της τις οποίες επιπλέον θα ΔΑΝΕΙΣΟΥΝ με τόκο σε εμάς τα κορόιδα, τα οποία είναι και αφορολόγητα (έγκλημα Χ3) πράγμα που σημαίνει ότι η ιδιωτική εταιρεία (δηλαδή ο Ρότσιλντ και τα έκτοτε τσιράκια του) θα μπορούν να αγοράζουν τον κόπο μας και τις ζωές μας αιώνια, πουλώντας κυριολεκτικά αέρα κοπανιστό!

Και επειδή το Κράτος δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να ξεχρεώσει το όλο και αυξανόμενο χρέος, και επειδή δεν έχει νόημα η ιδιωτική Εταιρεία – Τράπεζα να μας δανείζει αιώνια, κάποια στιγμή ζητάει τα χρήματά της πίσω! Όπως καταλαβαίνουμε είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να ξεχρεώσουμε, οπότε μπαίνουμε σε κατάσταση Default (χρεωκοπίας), πράγμα που σημαίνει ότι η Ιδιωτική Εταιρεία-Τράπεζα θα κατασχέσει τον κόπο μας (περιουσίες) και το «χρέος» θα μειωθεί.

Έπειτα θα αρχίσει ο νέος κύκλος δανεισμού, από τον κόπο μας για να δημιουργήσουμε νέες περιουσίες, για να έλθει πάλι μια ημέρα η ιδιωτική Εταιρεία-Τράπεζα να ζητήσει πάλι τα χρήματα της πίσω, πάλι να μας ρίξει σε Default (χρεωκοπία), πάλι να βάλει χέρι στον κόπο μας, δηλαδή στις περιουσίες που δημιουργήθηκαν μεταξύ των δυο defeults (χρεωκοπιών). Αυτό στην Ελλάδα από το 1821 συνέβη 3-4 φορές και είναι προ των πυλών η επομένη, ειδικά που τώρα έχουμε Φυσικό Αέριο νοτίως της Κρήτης, δηλαδή πολύ περιουσία.

Το παρακάτω βίντεο μας δίνει μια εικόνα του τι απάτη είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα:

Ας δούμε κάτι ενδιαφέρον επί του θέματος το οποίο έχει να κάνει με τα Ιερά Βιβλία της Θρησκείας-Φυλής των Ρότσιλντ:

«…Μην δανείσεις στον συμπατριώτη σου χρήματα με τόκο ή τρόφιμα με τόκο ή ο,τιδήποτε άλλο δανειστεί από εσένα. Από τον ξένο θα παίρνεις τόκο, αλλά από τον ομοεθνή σου δεν θα παίρνεις, για να σε ευλογεί κύριος ο θεός σου (Ιεχωβά), σε ο,τιδήποτε επιχειρήσεις, στην χώρα που πηγαίνετε για να την πάρετε για ιδιοκτησία σας».

Παλαιά Διαθήκη – Δευτερονόμιον κεφ.23 παρ.20

«…ο Κύριος θα σας φέρει στην χώρα που υποσχέθηκε στον Αβραάμ, για να σας δόσει πόλεις μεγάλες και καλές, τις οποίες δεν κτίσατε και οικίες γεμάτες απ’ όλα τα αγαθά, που δεν τα φέρατε εσείς και πηγάδια ανοιγμένα τα οποία δεν σκάψατε εσείς, αμπελώνες και ελαιώνες, τους οποίους εσείς δεν φυτέψατε».

Παλαιά Διαθήκη – Δευτερoνόμιο. κεφ 6 παρ. 10-14.

Για να δούμε όμως και τον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας:

Στην γένεση και συγκεκριμένα στο κεφ 47 §5 υπάρχει μια περιγραφή του μηχανισμού του πως να μετατρέπονται οι πολίτες σε δούλους του συστήματος (αναλυτικό άρθρο ΕΔΩ). Στο τέλος και συγκεκριμένα στην παράγραφο 21 και 22 λέει αυτολεξεί «Και μετέβαλε τον λαό σε δούλους από άκρη σε άκρη στην Αίγυπτο. Μόνο τα χωράφια των ιερέων δεν αγόρασε γιατί ο Φαραώ (Κράτος) είχε χορηγήσει επίδομα στους ιερείς για να συντηρούνται με αυτό». Το ίδιο παρατηρούμε και επί Τουρκοκρατίας όταν η Πύλη είχε αφορολόγητη την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία. Σήμερα δε, όχι μόνο είναι αφορολόγητη αλλά λαμβάνει μέρος και στο να κερδοσκοπεί εις βάρος μας αφού έχει μετοχές τόσο στην Εθνική Τράπεζα όσο και στην Τράπεζα της Ελλάδος παρέα με τους Ρότσιλντ…

www.nbg.gr

Στο παραπάνω λινκ διαβάζουμε τα εξής:

«Το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) της ΕΤΕ αποτελείται από επίλεκτα μέλη που συγκαταλέγονται μεταξύ των επιφανών προσωπικοτήτων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Τα μέλη του Δ.Σ. εκλέγονται από την Γενική Συνέλευση των μετόχων της Τραπέζης για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει τα τρία (3) έτη, με δυνατότητα επανεκλογής, σύμφωνα με τα αναλυτικά οριζόμενα στον νόμο και στο Καταστατικό της Τραπέζης.

Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΤΕ (μη εκτελεστικός) είναι ο κ. Γεώργιος Ζανιάς, Διευθύνων Σύμβουλος της Τραπέζης είναι ο κ. Αλέξανδρος Τουρκολιάς και Αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος της Τράαπέζης είναι ο κ. Πέτρος Χριστοδούλου.

Τα υπόλοιπα 10 μέλη του Δ.Σ. είναι μη εκτελεστικά. Ο κ. Αλέξανδρος Μακρίδης, Οικονομολόγος, ορίσθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο, ως εκπρόσωπός του, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρ.3 του άρθρου 1 του ν. 3723/2008. Ο κ. Χαράλαμπος Μάκκας ορίσθηκε εκπρόσωπος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) σύμφωνα με τις προβλέψεις του ν. 3864/2010, άρθρο 6, παρ.10.

Κατά την συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της 9.4.2013 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ.κ. Θεόκλητος υπέβαλε την παραίτησή του, την οποία το Δ.Σ. αποδέχθηκε.

Το 2011 τα μέλη του Δ.Σ. συμμετείχαν συνολικά σε 21 συνεδριάσεις».

Υ.Γ. το αξιοπερίεργο είναι ότι οι ΑριστεροΣοσιαλοΚομμουνιστές μιλούν για την περιουσία της Εκκλησίας, να κατασχεθεί, να φορολογηθεί κτλ, αλλά για τα μεγάλα αφεντικά όχι μόνο δεν λένε λέξη, αλλά αν κάποιος πει κάτι, κατ’ ευθείαν προσπαθούν να απομακρύνουν την συζήτηση από το θέμα αποκαλώντας τον αντισημίτη, Ναζί, Φασίστα και τα γνωστά… Λέτε να συμβαίνει αυτό επειδή τα μεγάλα αφεντικά είναι και σε αυτούς οι «προπάτορες;» αποδείξεις ΕΔΩ και ΕΔΩ) μπα… μην τα πιστεύετε αυτά, είναι συνωμοσιολογίες…

———–

Μέρος 6ον

Πριν περάσουμε αναλυτικά στο «ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ» της Εθνικής Τραπέζης για να δούμε το μέγεθος της λεηλασίας, παραθέτουμε όλα τα ΦΕΚ που έχουν να κάνουν με την ΕΤΕ και το νεοσύστατο «Ελληνικό» Κράτος:

Κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF

Κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF

Κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF

———–

Μέρος 7ον

Τα κυριότερα στοιχεία που θα δούμε παρακάτω είναι από το επίσημο έντυπο της ΕΤΕ στο οποίο είναι το Ιστορικό Χρονολόγιο από το 1841 έως το 2006

Επίσημο link.

(να η αιτία του θανάτου του Ιωάννη Καποδίστρια)

Rothschild κι Ἐθνικὴ τράπεζα.99

Η Ελλάδα το 1927 αιτήθηκε από την Κοινωνία των Εθνών ((League of Nations) – η οποία μετά τον ΒΠΠ μετονομάσθηκε σε ΟΗΕ, ο οποίος κτίσθηκε δωρεά του Ροκφέλερ στο Μανχάταν – 9.000.000 Λίρες Αγγλίας για την σταθεροποίηση του νομίσματος και της εκκαθαρίσεως ελλειμμάτων του προϋπολογισμού (δηλαδή Κυβερνήσεις και Εθνική Τράπεζα έκαναν «λάθη» πάλι ο κοιμισμένος Ελληνικός Λαός την πλήρωσε). Το δάνειο είχε την προϋπόθεση να φτιαχτεί μια νέα Τράπεζα η οποία θα έπαιρνε αυτή το εκδοτικό προνόμιο στα χέρια της, έτσι φτιάχτηκε ένα πρωτό-κωλο στην Γενεύη το οποίο είχε το καταστατικό της νέας ιδιωτικής Τραπέζης η οποία ονομάσθηκε «Τράπεζα της Ελλάδος». Η ουσία ήταν ότι τα δεδομένα την εποχή εκείνη άλλαξαν, οπότε «συνέφερε» η μέχρι τότε Εμπορική και ταυτόχρονα με το Αποκλειστικό Εκδοτικό Προνόμιο Εθνική Τράπεζα να χωρισθεί στα δύο. Η μεν Εθνική θα συνέχιζε να κατέχει την Εμπορική της ιδιότητα αλλά το Αποκλειστικό Εκδοτικό Προνόμιο θα μετεφέρετο στην Τράπεζα της Ελλάδος. Οι λόγοι πολλοί, η ουσία των λόγων ήταν να γίνει ευκολότερη η προσπέλαση για κάποιους και δυσκολότερη για κάποιους άλλους.

Το ΦΕΚ 298/07.12.1927 περιέχει τον νόμο 3423 ο οποίος επικυρώνει το πρωτο-κωλο της Γενεύης (καταστατικό Τράπέζης της Ελλάδος και εγκρίσεως του δανείου) και τον 3424 ο οποίος επικυρώνει την μεταφορά του εκδοτικού προνομίου από την μια ιδιωτική Τράπεζα στην άλλη ιδιωτική… Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλοιώς και όσον αφορά στην διοίκηση και όσον αφορά στην ιδιοκτησία.

κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF

Για να δούμε κάποια πράγματα του πρωτοκόλλου που έχουν σημασία

(Δείτε στο ΦΕΚ τι Κρατική Περιουσία μεταβιβάζει η μια Ιδιωτική Εταιρεία στην άλλη)

(Η λέξη ΛΕΗΛΑΣΙΑ είναι μικρή για να περιγράψει τα τεκταινόμενα!)(Μην εμποδίζουμε τα παιδιά να αναπτύξουν τα ταλέντα τους…)

(Κράτος εν Κράτει μέρος 1ο)

χωρίς λόγια…

Η αξία των ΤραπεζοΓραμματίων (χρημάτων) που κόβει η ιδιωτική Τράπεζα (ιδιοκτησίας της) και ΔΑΝΕΙΖΕΙ με αυτά το κράτος, στηρίζονται στον Χρυσό που ανήκει στο Κράτος – Ελληνικό Δημόσιο…(!) Η Ιδιωτική Τράπεζα δημιουργεί χρήμα ιδιοκτησίας της το οποίο ΔΑΝΕΙΖΕΙ στο Κράτος… Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε, εφόσον το χρήμα από αυτούς προς εμάς είναι έντοκο ενώ ο χρυσός μας από εμάς προς αυτούς δεν είναι έντοκος ήταν θέμα χρόνου να «αγοράσουν» τον χρυσό λόγω χρέους…

Επίσης αυτή η Ιδιωτική Εταιρεία έχει στα χέρια της τον χρυσό του Κράτους και τον ελέγχει…(!)

Η Ιδιωτική Εταιρεία-Τράπεζα η οποία διαχειρίζεται τον Χρυσό του Κράτους έχει το δικαίωμα να ιδρύει υποκαταστήματα όπου αυτή γουστάρει χωρίς έλεγχο…(!)

Εδώ το πρώτο κομμάτι μας λέει ότι το μετοχικό κεφάλαιο της Τραπέζης της Ελλάδος είναι 400 εκατομμύρια Δραχμές και ότι το ποσόν αυτό το κατέβαλε εξολοκλήρου η Εθνική Τράπεζα, δηλαδή όσον αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς!

Στο δεύτερο κομμάτι μας ενημερώνουν ότι το Κράτος και να θέλει δεν δύναται να κατέχει μετοχές πάνω από 10% δηλαδή αναγκαστικά το 90% θα ανήκει σε ιδιώτες…

το ίδιο λέει και η έκδοση του Καταστατικού της ΤτΕ όπως βλέπουμε

(Κράτος εν Κράτει μέρος 2ο)

Δεν επιτρέπεται οιοσδήποτε να ελέγξει την Ιδιωτική Εταιρεία πλην ενός Επιτρόπου της Κυβερνήσεως, ο οποίος πρέπει να τηρήσει και πλήρη εχεμύθεια… τι σόι έλεγχος μπορεί να είναι αυτός μόνο ο θεός τους ξέρει. Για να δούμε όμως τι λέει το προηγούμενο άρθρο

Ο Επίτροπος αν θεωρήσει ότι καταπατάται το Καταστατικό ή άλλος νόμος του Κράτους… μα πως είναι δυνατόν να καταπατηθεί ένα Καταστατικό και νόμοι του κράτους που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους;;;;

(Κράτος εν Κράτει μέρος 3ο)

Το άρθρο αυτό μας επιβάλει να δεχθούμε τα χρήματα της Ιδιωτικής Εταιρείας-Τράπεζας ως ανταλλακτικό μέσον. Είναι το αντίστοιχο Legal Tender που αναγράφεται επάνω στο Δολλάριο.

Η Λογική λέει ότι Νόμιμο Τραπεζογραμμάτιο θα μπορούσε να ονομασθεί μόνο αν η Τράπεζα ήταν Κρατική. Δηλαδή η δημιουργηθείσα αξία άνηκε στον λαό! Στην παρούσα φάση έχουμε έναν ιδιώτη να νομιμοποιείται (από πού και ως πού;) να δημιουργήσει αξία (χρήμα) για τον εαυτό του, την οποία θα μας την δανείσει εντόκως και μάλιστα χωρίς να πληρώσει φόρους… Και αυτός ενίσταται αν κάποιος έταιρος κλέφτης πάει να του φάει την μπίζνα… Αν δεν λέγεται αυτό ΦΑΡΣΑ τι άλλο μπορεί να λέγεται; Πάντως Δημοκρατία δεν λέγεται!

1. Ο ιδιώτης που έχει ιδιοκτησία του την Τράπεζα αυτήν δεν υπάγεται στους νόμους του Κράτους περί Α.Ε. και άλλων Τραπεζών, είναι δηλαδή κάτι σαν σούπερμαν.

2. Ιδιωτική Εταιρεία δημιουργεί χρήμα (αξία) για τον εαυτό της “out of nothing” το οποίο το δανείζει εντόκως σε εμάς τα κορόιδα και επιπλέονδεν φορολογείται…

Από το 2002 που μπήκαμε στο Ευρώ το εκδοτικό προνόμιο το έχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρόλα αυτά η Τράπεζα της Ελλάδος δεν διελύθη.

επίσης το «Ελληνικό» Κράτος τους δίνει δικαίωμα να βγάλουν τον Ελληνικό Χρυσό και εκτός Ελλάδος

κάντε κλικ ΕΔΩ ή ΕΔΩ για να δείτε το καταστατικό σε PDF.

———–

Μέρος 8ον

«Όποιος λαός λησμονά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».

Στην ταινία αυτή (Η δίκη των Δικαστών) βλέπουμε την δράση των «φιλελλήνων» αλλοδαπών Βασιλιάδων, Αντιβασιλέων, Έντουαρντ Μάσον κτλ.

Λεπτομέρειες για τον Έντουαρντ Μάσον:

———–

Μέρος 9ον

Τίτλος: “The American Dream” (Το Αμερικάνικο Όνειρο) με ενσωματωμένους υποτίτλους

Διάρκεια: 30 λεπτά

Θέμα: H “The Provocateur Network” προσεγγίζει το παρόν οικονομικό σύστημα (Fractional Reserve bank) από το πρίσμα του καθημερινού ανθρώπου ο οποίος μια μέρα ξύπνησε (ή θα ξυπνήσει – είναι θέμα χρόνου) και όλα αυτά που νόμισε ως ιδιοκτησία του έχουν γίνει καπνός. Τα δεδομένα που ισχύουν στις ΗΠΑ ισχύουν και στην Ελλάδα, η μόνη διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ προσπάθησαν να σταματήσουν το κακό περισσότεροι από ένας πολιτικοί, ενώ εδώ μόνο ο Καποδίστριας.

official web site: theamericandreamfilm.com

youtube channel: youtube.com/user/theamericandreamfilm