Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ «Στα Μονοπάτια των Ανθρώπων»- 5/2/2017 στο Δημόσιο Σήμα Κεραμεικού

 

Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ «Στα Μονοπάτια των Ανθρώπων»- 5/2/2017 στο Δημόσιο Σήμα Κεραμεικού

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Συζήτηση με θέμα «Επιβίωση – Η τέχνη που οφείλουν να γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι», με εισηγητή έναν καταπληκτικό ερευνητή κι άνθρωπο της νόησης, της θέλησης και της δράσης, τον Σταύρο Πάτρα. Μη χάνετε τις μοναδικές μας συναντήσεις, όπου αναδεικνύεται η αληθής οργανική διασύνδεση των ανθρώπων, όπου μοιραζόμαστε γνώσεις, εμπειρίες και βαθιά βιώματα, όπου τα άτομα γίνονται πρόσωπα και οι πολλοί συνδέονται στη συλλογικότητα, ένα βήμα τη φορά προς την ενότητα, την συνεχή πορεία επιστροφής στη ΜΟΝΑΔΑ! Κι όπως πάντα σε ιδιαίτερα μέρη δύναμης και ενέργειας, με σημαντική ιστορική και δονητική αποτύπωση. Το Δημόσιο Σήμα, το νεκροταφείο των επιφανών κι ηρώων Αθηναίων πολιτών, εκατέρωθεν του Ηριδανού, του ποταμού, με πηγές από το Λυκαβηττό, με την Ιερή Πύλη προς την Ιερά Οδό των Ελευσινίων και των Παναθηναίων, που εσωτερικά οδηγούσε στην Ακρόπολη και εξωτερικά στην Ελευσίνα. Δίπλα από την Αγία Τριάδα το Δίπυλο, η Πύλη που μέσω του ΔΡΟΜΟΥ οδηγούσε στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Ζωντανές μνήμες κι ισχυρές δονήσεις σε μία Ιερή Πόλη, που ενώ τα πάντα είναι Ζωντανά, οι πολλοί εξακολουθούν να την αγνοούν!!!

Η κοπή της πίτας της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στους Αγ. Ισιδώρους Λυκαβητού

 

Σήμερα, 22 Ιανουαρίου 2017, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ γιορτάσαμε τα «γενέθλια» της κίνησής μας, κόβοντας την πίτα μας, στο πνευματικό μας κέντρο, στους Αγίους Ισιδώρους στο Λυκαβηττό. Εκεί παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία, ως μία πραγματική πνευματική Μυσταγωγία. Με τη βοήθεια του πατρός Δημητρίου, των ιεροδιακόνων, των μοναχών, των ψαλτών του ναού και όλων των πιστών, ενωθήκαμε στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού και μεταφερθήκαμε κυριολεκτικά σε ανώτερα πεδία θείας αγαλλίασης. Η συνέχεια με την κοπή της πίτας μας στο φιλόξενο αρχονταρίκι του Ιερού Ναού, με την ομορφότερη θέα των Αθηνών, υπήρξε το επιστέγασμα της ανθρώπινης διασύνδεσής μας, στην κοινή μας πορεία προς την Θεία ευδαιμονία. Η χαρά μας μεγάλη κι η ευθύνη μας για το έργο, που ήρθαμε για να επιτελέσουμε στον κόσμο επίσης τεράστια! Ήδη γίνονται σημαντικά βήματα. Όσοι διαβάζετε το παρόν, αν σας μιλά κάτι στην καρδιά σας, ελάτε κοντά μας, ώστε το έργο αυτό να γίνει πραγματικά συλλογικό και να αυξηθεί η εμβέλεια κι αποτελεσματικότητά του!

Από την διαπλεκόμενη όσμωση, στην επικίνδυνη απορρόφηση Βουλής και Δικαιοσύνης από την Κυβέρνηση κι οι κίνδυνοι κοινωνικής κι εθνικής κατάρρευσης!

Κυριάκου Κόκκινου

Δικηγόρου-Ιδρυτή Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων-Μέλους Κινήματος ΑΡΔΗΝ

Όταν εισήλθα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1983, στα μαθήματα ποινικού δικαίου άκουσα για πρώτη φορά για το σκοπό του νόμου και της ποινής, για την επιτέλεση μίας ειδικής λειτουργίας στα πλαίσια εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης κι ευημερίας, που ονομάζεται «ειδική και γενική πρόληψη», όπως περιέγραψε ο περίφημος Ιταλός ποινικολόγος Τσεζάρε Μπεκαρία στο έργο του «Περί εγκλημάτων και ποινών». Δηλαδή ότι η ποινή δεν αφορά την εκδίκηση του θύματος ή της κοινωνίας, κατά του δράστη, αλλά ότι σκοπός της είναι ο σωφρονισμός, αυτού που διέπραξε το αδίκημα κι ο παραδειγματισμός των άλλων.

Εργαζόμενος επί 26 έτη ως Δικηγόρος κι ερχόμενος σε καθημερινή σύγκρουση με το τέρας της Ελληνικής γραφειοκρατίας, των κακών αποφάσεων και στρεβλώσεων του πολιτικού και κοινωνικού μας συστήματος, διαπίστωσα με ένα τρόπο πασίδηλο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης, ότι η πορεία μας είναι στραβή και δεν φταίει ο «γιαλός» κι ότι οδηγούμαστε αναπόδραστα στον ηθικό ξεπεσμό, την πολιτική παρακμή και την κοινωνική αποσάθρωση. Ξεκινώντας με μία μεθοδικά διασπειρόμενη στην κοινωνία ανυποληψία των αξιών, που στηρίζουν το οικοδόμημα της Ελλάδας επί χιλιετίες, στο επίπεδο της παιδείας και των συνειδήσεων, οδηγούμαστε, αργά και σταθερά, στη μεταφορά της ανυποληψίας σε όλα τα επίπεδα συλλογικής οργάνωσης και θεσμικής δράσης εντός της Ελληνικής κοινωνίας.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της παρακμιακής πορείας είναι η πλήρης αποδυνάμωση και παραβίαση του ίδιου του Συντάγματος, από τους ίδιους τους θεσμικούς φορείς, που υφίστανται για τη διαφύλαξή του! Ένα σύνταγμα, το οποίο, αν και θεσπίστηκε με αιματηρούς κοινωνικούς εθνικούς αγώνες,  ήδη από την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, τον Ιανουάριο του 1822 ως το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» και προέβλεπε την αντιπροσωπευτική αρχή και την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, στο «Βουλευτικό», στο «Εκτελεστικό» και στο «Δικαστικό», ως μέσου ελέγχου της εξουσίας εκάστου και δημοκρατικής αναφοράς και νομιμοποίησής τους, χρειάστηκαν λιγότερο από 200 χρόνια «ελεύθερου βίου» για το κουρέλιασμά του. Δεν εννοώ μόνο

Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΙ Η ΚΙΝΗΣΗ ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΜΕ ΤΟ ΓΙΓΑΝΤΑ ΓΙΩΡΓΟ ΤΥΡΡΗ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ‏

%ce%bf%ce%bb%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%83-%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%b7

Οι στόχοι επιτυγχάνονται με απρόσμενους συμμάχους! Ζήτω η Ελλάς κι η ανθρωπιά!

Στην κορυφή του Ολύμπου με το γίγαντα Γιώργο Τύρρη και πολλούς αδελφούς στην ψυχή, κομάντος κι Έλληνες !

 

Ίσως να έχει τύχει σε πολλούς να βάζετε ένα στόχο, αλλά να αναβάλλετε συνέχεια την έναρξη της προσπάθειας να παλέψετε γι’ αυτόν, με διάφορες αντικειμενικές ή μη αιτίες ή και δικαιολογίες.

Ένας τέτοιος στόχος για μένα ήταν να ανέβω στην κορυφή του βουνού των Θεών, στο Μύτικα του Ολύμπου, μια μυσταγωγική και πνευματικής τάξεως δοκιμασία, όσο και μια σωματική και ψυχική περιπέτεια! Το πάλευα με την καθημερινότητά μου χρόνια τώρα και πάντα μου έμενε ως δεύτερη προτεραιότητα κι όταν έκανα την επιλογή να αναβάλω την ανάβαση, έμενα πάντα με μία αίσθηση ανεκπλήρωτου.

Μέχρι τις 17 Οκτωβρίου που διάβασα στη διαδικτυακή σελίδα του φίλου μου Γιάννη Χαρμπίλα, μέλους των Καταδρομέων ΚΕΑΠ και δεινού Ορειβάτη, ότι στις 21 Οκτωβρίου θα ανέβαινε με τον επίσης φίλο καταδρομέα Γιάννη Κουκουβέ στον Όλυμπο για να υποστηρίξει το εγχείρημα του Γιώργου Τύρρη, του 27χρονου Έλληνα καταδρομέα από την Λεμεσό Κύπρου, ο οποίος σε ένα εργατικό ατύχημα έχασε την αρτιμέλειά του, όχι όμως τη δύναμη, το μαχητικό πνεύμα, την ελπίδα και τη θέληση για ζωή κι ο οποίος έβαλε στόχο να κατακτήσει τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και της Ελλάδας, το Σκολιό, στα 2.911 μέτρα υψόμετρο, μόλις 7 μ. χαμηλότερα από το Μύτικα!!! Ένα εγχείρημα που θα το εκτελούσε μαζί με μία παρέα 15 αδελφικών του φίλων καταδρομέων κι ορειβατών από την Κύπρο, αλλά κι από την Ελλάδα, με την υποστήριξη του Συνδέσμου Υποστήριξης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες της Λάρνακας Κύπρου «Ηλιαχτίδα Ζωής» και των κινηματογραφιστών του «Capture Moments».

Αμέσως μέσα μου άρχισαν να χτυπούν τρελά τύμπανα. Αυτό το εγχείρημα, που για πολλούς φαντάζει από τρελό ως ανόητο, υπήρξε για εμένα μία αναντίρρητη πρόσκληση. Σαν να γνώριζα το Γιώργο και τους αδελφούς του από πριν, αυτοπροσκλήθηκα, μίλησα με το φίλο μου το Γιάννη και μέσα σε δύο ημέρες στην ομάδα των Κυπρίων, προστέθηκε και μία ομάδα τεσσάρων ακόμη Ελλαδιτών

Λιτότητα και Α-φθονία.

Λιτότητα και Α-φθονία.

Η στρεβλή αντίληψη , που οδηγεί στη σημερινή διεθνή εκτροπή και στο αντίθετο από το δήθεν επιδιωκόμενο αποτέλεσμα!

 

Κυριάκου Κόκκινου –Δικηγόρου

Ιδρυτή Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

 

Καλημέρα αγαπητά μου αδέλφια. Εξελθών εκ του ύπνου κι αφού ενίσχυσα τη φυσική κατάσταση των ανθρώπων, που πραγματικά ζουν έ-ξυπνα (εκτός ύπνου), με τις αναγκαίες πρωινές ασκήσεις, πήρα χαρτί και μολύβι κι έκανα τον ισολογισμό των τελευταίων εφτά ετών.

Το ζητούμενο στη δική μου αντίληψη κι αναζήτηση είναι να ανακαλύψω κι αποκαλύψω ποιο είναι το πραγματικά επιδιωκόμενο από τις Ελληνικές Κυβερνήσεις και τους ξένους πάτρονές τους κατά τα παρελθόντα έτη έως και σήμερα, αναφορικά με το νοικοκύρεμα της οικο-νομίας.

Δηλαδή αναρωτιέμαι, μπήκαμε άραγε πραγματικά στον άνευ προηγουμένου προκρούστειο μηχανισμό εθνικού βασανισμού, όπου μας κόβουν τα πόδια – βλέπε κοινωνική συνοχή, εισόδημα κι ανάπτυξη – και μας εξαρθρώνουν τα μέλη – βλέπε υπερβολή φορολογίας, ρήμαγμα της κρατικής περιουσίας , ξεπούλημα των δημοσίων κτημάτων, εξαφάνιση της εθνικής παιδείας και κάθε μορφής θρησκευτικής κι αξιακής αντίληψης – για να εξυγιάνουμε και αναμορφώσουμε επί τα κρείττω την Νομή του Εθνικού μας Οίκου (Οικο-νομία); Μήπως αντίθετα επιλεχθήκαμε , καθόλου τυχαία , ως εξιλαστήρια θύματα, αναγκαία προς θυσία σαν Ιφιγένειες, για να προωθηθεί ταχύτατα σε παγκόσμιο επίπεδο αυτό που αποκαλούμε Νέα Τάξη, ένα αφύσικο, ανελεύθερο, άδικο κι απάνθρωπο δηλαδή καθεστώς εξουσίασης του συνόλου των ανθρώπων από την κάστα ολίγων ισχυρών, που εκπροσωπούν συνειδητά πλέον τις δυνάμεις της άρνησης στον κόσμο μας;

Ο ισολογισμός μου δεν περιέχει αυτό που έχετε συνηθίσει να ακούτε από τηλε-τυφλώσεως, δηλαδή ένα βομβαρδισμό ανούσιων αριθμών και μεγεθών, που χάνουν κάθε νόημα, καθώς κάθε πολιτικός, που τους επικαλείται το κάνει όχι με σκοπό την αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά προς εξύψωση του εγώ του, για να λιβανίσει το κόμμα του, για να μειώσει στην αντίληψη των χειραγωγούμενων – έτσι πιστεύει – πολιτών την αίσθηση της ευθύνης του ιδίου και των συν αυτώ και να αυξήσει την ευθύνη των άλλων! Κι αφού ανταλλάξουν χιλιάδες αριθμούς και μεγέθη, επί ώρες, είναι σαν όχι μόνον να έχεις αντικρύσει το τίποτα, μία τρύπα, ένα κενό λογικής κι αλήθειας, αλλά καταλήγεις ο ίδιος με ένα τεράστιο εσωτερικό κενό , γιατί επέτρεψες να ορίζουν τις τύχες της Πολιτείας των Ελλήνων αυτής της ποιότητας οι άνθρωποι!

Τα δικά μου κριτήρια είναι τα κριτήρια των πατέρων μας, η λογική κι η διαλεκτική. Μέσω αυτών έθεσα τα ερωτήματα:

• Ποια ήταν τα λάθη της Ελληνικής Πολιτείας, που ήθελαν πράγματι γιατριά; Δεν είναι άραγα αναγνωρίσιμα από όλους τα λάθη – ύβρεις της Ελληνικής Πολιτικής, που διέπει όλη την κοινωνικοπολιτική διάσταση του βίου των Ελλήνων, η λήθη των αξιών, η άκρατη ιδιοτέλεια , η παγίδευση στον υλισμό, η εκτεταμένη διαφθορά, ο πολυτελής κι υπέρ των δυνατοτήτων μας βίος, η στήριξη μιας πλασματικής κι εικονικής ευημερίας στον υλισμό και την υπερδανειοδότηση με αντάλλαγμα την ελευθερία μας, η άφεση του λαού στα δίχτυα της πλέον επιστημονικής προπαγάνδας, πλύσης εγκεφάλου και χειραγώγησης, που διαιωνίζει τη νομή της εξουσίας από τους πλέον ανάξιους και διεφθαρμένους;
• Αυτά ήσαν όμως λάθη μόνον της Ελλάδας ή την ίδια περίοδο υπήρχαν κράτη με ανάλογη ή χειρότερη σχετικά επίδοση; Κι αν υπήρχαν τέτοια, τότε γιατί επιλέχθηκε η Ελλάδα κι όχι κάποιο από τα άλλα κράτη, που βρίσκονταν σε δεινότερη από εμάς κατάσταση; Τι εκπροσωπεί η Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα και γιατί υπήρξε ο κύριος στόχος προς κατεδάφιση, στην πορεία προς τη διεθνή νέα τάξη;
• Οι θεσμοί κι οι πολιτικοί ηγέτες, που ανέλαβαν την εξυγίανσή μας, ως έθνους και πολιτείας, αποτελούνται από «ιατρούς» απαλλαγμένους αυτών των ελαττωμάτων – παθών; Έχουν αρχές , ορθά κριτήρια και γνώση να μας οδηγήσουν στο ασφαλές λιμάνι και ποιο είναι αυτό;
• Πού αλήθεια θέλουμε και πρέπει να οδηγηθούμε ως έθνος, ως λαός , αλλά κι ως ανθρωπότητα, αν θέλουμε να επιτύχουμε την ευημερία και την ευτυχία; Είναι η οδός της Λιτότητας, έτσι όπως εννοείται κι επιβάλλεται από τους <<θεσμούς>> των εξουσιαστών η Οδός προς την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη, την Αρετή και την Α-φθονία, που θα έπρεπε να είναι το κοινό μας όραμα ως ανθρώπων;

Δεν θα δώσω καμμία από τις δικές μου απαντήσεις. Ας σκεφθεί καθένας με τη δική του συνείδηση και κριτήρια. Θα συνεισφέρω μόνον με κάποιες σκέψεις.

Η Λιτότητα είναι πράγματι αρετή. Το να είσαι μαθημένος να ζεις με τα αναγκαία εις την ύλη, απελευθερώνει δυναμικό για να το συνδέσεις με υψηλότερες αναζητήσεις και στοχεύσεις. Δηλαδή η λιτότητα δεν αποτελεί έναν αυτοσκοπό, αλλά μία συνθήκη, που απελευθερώνει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες, ώστε να μπορούν να επιτύχουν υψηλότερα επίπεδα αρετής κι α-φθονίας.

Όντας εγκλωβισμένοι όμως στα δόκανα της υλιστικής ζωής, ούτε οι θεσμοί ούτε οι πολιτικοί ούτε κι ο λαός, αγκαλιάζουν το λιτό βίο, με τέτοια συνειδητότητα, αλλά ως αναγκαίο βήμα, για την επάνοδο στην προτέρα αισχρή κατάσταση του δούλου. Δηλαδή η έννοια της λιτότητας , που μας σερβίρεται , δεν αποτελεί παρά το μέσο διαιώνισης της σκλαβιάς μας, όσο συνδέεται μόνον με οικονομικά και μόνον μεγέθη κι αποσυνδέεται από τα αληθή κι ουσιαστικά αξιακά κριτήρια, πάνω στα οποία θα έπρεπε να στηρίζεται κάθε διόρθωση πορείας.

Όσο για το αν η Λιτότητα οδηγεί ή μπορεί να οδηγήσει σε μία κατάσταση Α-φθονίας, εδώ δυστυχώς <<κλαίμε>>…! Γιατί η στρεβλή αντίληψη λέξεων και των συνδεδεμένων με αυτές εννοιών, οδηγεί τελικώς σε τελείως αντίθετα αποτελέσματα. Βλέπετε ότι η σκοπούμενη Αφθονία, δηλαδή μια κατάσταση υπερεπάρκειας υλικών, ψυχικών και πνευματικών αγαθών για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, δεν αποτελεί καθαρά οικονομικό μέγεθος, αλλά αξιακή και συνειδησιακή κατάσταση, καθώς συνδέεται με μία συνθήκη έλλειψης φθόνου κι υπό τη Χριστική πλέον συνείδηση, καθαρά αγαπητική , στην οποία όχι μόνον δεν οδηγούν οι περιβόητοι «θεσμοί» αλλά καθαρά την αντιπαλεύουν!

Αρκεί κανείς να αντιληφθεί το πώς οι εξουσιαστές επιχειρούν την κοινωνική χειραγώγηση, για να αντιληφθεί ότι εδώ δεν εφαρμόζεται η λιτότητα ως μέσο απελευθέρωσης κι αφθονίας, αλλά ως μέσο υποδούλωσης και εσαεί στέρησης και λιμοκτονίας ως προς τα πραγματικά αγαθά.

Τούτο επιτυγχάνεται με την υποβάθμιση στο ελάχιστο της πραγματικής παιδείας, της εξαφάνισης κάθε σύνδεσης με την πλούσια εννοιολογική αρχαιοελληνική μας γλώσσα και παράδοση και τις αξίες, που συνδέονται με την άγνωστη στους περισσότερους Ελληνική Φιλοσοφία και το Χριστικό Πνεύμα, αλλά και τη χειραγώγηση της κοινωνίας μέσω αναμόχλευσης πάσης φύσεως διχαστικών παθών, εγκαθίδρυσης στρεβλών ταξικών αντιλήψεων, συγκρουσιακών  επαγγελματικών , επιχειρηματικών και κοινωνικών θέσεων, όπου ο άνθρωπος συγκρούεται με τον άνθρωπο , η τάξη με την τάξη και τα έθνος με το έθνος, αντί του αντιθέτου, δηλαδή οι δυσκολίες να μας οδηγούν στην ένωση. Κι αυτές δεν είναι συνθήκες Αφθονίας, αλλά υπετροφοδότησης του φθόνου, του εγώ, του διχασμού και της σύγκρουσης.

Δυστυχώς η λιτότητα που επιβάλλεται φίλοι μου δεν οδηγεί σε καμμία ανώτερη και καλλίτερη κατάσταση και συνθήκη. Οδηγεί στη ζωοποίηση κι υποδούλωση ανθρώπων και κοινωνιών κι ο ισολογισμός μου, ως ήταν φυσικό μου βγήκε τελείως αρνητικός.

Υπάρχει ωστόσο άλλη Οδός και την γνωρίζετε, αρκεί να ενεργοποιήσετε τη βούληση και την εσωτερική σας ισχύ, να συνδεθείτε με το Θείο, με την απλούστερη προσευχή , που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας και να δείτε στο διπλανό σας για πρώτη φορά κάτι καλό, αντί για κακό, ορθώνοντας το Ανάστημά σας απέναντι από τις Σειρήνες και τους Κύκλωπες. Αφού μόνον καθαρίσουμε τα μάτια και τις ψυχές μας, θα είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε, όλοι μαζί ενωμένοι, τον πραγματικά λιτό, αλλά ελεύθερο κι ευτυχή βίο, με δικαιοσύνη, αρετή και με πραγματική Αφθονία των Επιουσίων αγαθών!

Εισαγωγή στην Κοσμοθεωρία και Πράξη της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ και της Ελληνικής ΚΟΣΜΟΠΟΛΗΣ!

Κυριάκου Κόκκινου –Δικηγόρου

Ιδρυτή Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Ο όρος Οργανικότητα προήλθε από την ανάγκη μας να περιγράψουμε με μία λέξη μια ιδέα κι ένα όραμα.

Η Ιδέα αφορά το λόγο ύπαρξης των ανθρώπων στον Κόσμο κι η λέξη περιγράφει την Οδό, την οποία όλοι μας αναζητούμε για την απόκτηση της Ευτυχίας και τους όρους ενός επιτυχούς ταξιδιού.

Γιατί αυτό είμαστε φίλοι μου. Συνταξιδιώτες στο Χρόνο, πάνω στο καράβι της Γης!

Ο καθένας μας στην Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ έκανε το αναγκαίο ταξίδι στη ζωή, στα βιώματα και στις ιδέες, που παρείχε ο κόσμος κι είναι αλήθεια ότι τα μοντέλα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης κι ολοκλήρωσης του Κόσμου, δεν μας ξεδίψασαν. Μοντέλα όπως ο Κομμουνισμός, ο Σοσιαλισμός, ο Φασισμός, ο Καπιταλισμός κι ο Νεοφιλελευθερισμός των αγορών, δεν μπόρεσαν να καλύψουν την ανάγκη μας για μία συνολική θεώρηση του Ανθρώπου, του Κόσμου και της Ζωής, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους σε μικρό τμήμα της αλήθειας κι υποσχόμενα την ευημερία, μέσα όμως από συγκρούσεις και καταπιέσεις, ανθρώπων κατά ανθρώπων, τάξεων κατά τάξεων, εθνών κατά εθνών, πλούσιων κατά φτωχών κι αντίστροφα.

Έτσι ξεφύγαμε από τη συγκρουσιακή αντίληψη, που καθένα απ’ αυτά καθιέρωσε μέσα στον κόσμο.

Αναζητήσαμε την Αλήθεια μέσα από την πλούσια Ελληνική και Χριστιανική μας παράδοση , απ’ όπου αντλήσαμε τα αναγκαία εφόδια, για να δώσουμε τις δέουσες απαντήσεις, που να μπορούν να προσφέρουν δυνατότητα συνολικής εφαρμογής σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε φυλή, σε κάθε έθνος, μέσα από θείες κι αιώνιες αρχές κι αξίες.

Ο δρόμος αυτός ονομάστηκε από εμάς Οργανικότητα και προέρχεται από την ανάλυση και μελέτη της Θείας Δημιουργίας, που ονομάζεται Άνθρωπος, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δημιούργημα του Θεού.

Ο Άνθρωπος είναι ένας ενιαίος Οργανισμός, ένα αρμονικό πλήρες σύστημα, αποτελούμενο από σώμα, ψυχή και πνεύμα, χωρίς στοιχεία τυχαιότητας, αλλά ενταγμένος μέσα στη συνολική δημιουργία, με σαφή σκοπιμότητα, που είναι η με συνείδηση ορθή χρήση της ελεύθερης βούλησής του, για την εντός του Σύμπαντος εδραίωση της αρμονίας.

Το ενιαίο της φύσης του όμως δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε ευκολοεπιτεύξιμο.

Το να αποκτήσει κάθε άνθρωπος συνείδηση της φύσης του, του σώματος και των λειτουργιών του, να το μελετήσει, φροντίσει κι ενεργοποιήσει στο μέγιστο βαθμό, απαιτεί καθημερινή και συνειδητή – καθόλου μηχανική – ενασχόληση. Το αυτό βεβαίως ισχύει και πολύ περισσότερο, για την ψυχή και το πνεύμα, τα οποία ως άυλα στοιχεία του ανθρώπινου οργανισμού, γίνονται αντιληπτά μόνον εκ προθέσεως κι απαιτούν πολλαπλάσια μελέτη , επίγνωση και προσπάθεια. Όταν η εργασία εντός του ανθρώπου όμως είναι συνεχής και συνεπής, τότε ο άνθρωπος μπορεί σταδιακά να φθάσει στην ανακάλυψη της πραγματικής του φύσης και του ιδιαίτερου ρόλου του εντός του Κόσμου. Μπορεί έτσι να ενεργοποιεί το σύνολο των στοιχείων του, ανασυνθέτοντας ένα ενιαίο Οργανισμό, όπου δεν κυριαρχεί κανένα στοιχείο έναντι των άλλων, αλλά όλα συνεργάζονται αρμονικά. Με το φωτισμό έτσι της πνευματικής του συνείδησης, ο Άνθρωπος εντάσσεται κι ενεργοποιείται με ακρίβεια, στον ιδιαίτερο τομέα του κόσμου που αποτελεί τον «εργασιακό του χώρο», εκφράζοντας έτσι την μοναδική κι ανεπανάληπτη φύση του.

Πλην όμως ο άνθρωπος ούτε γεννιέται, ούτε μπορεί να υπάρξει και να διαιωνιστεί μόνος του.

Γεννιέται από την εξ έρωτος σύζευξη ενός ζεύγους άρρενος και θήλεος, διαμορφώνεται εντός της συλλογικότητας της οικογένειας, ωριμάζει εντός της συλλογικότητας του σχολείου, των φίλων, του στρατού και της κοινωνίας, συνειδητοποιείται εντός της συλλογικότητας της εργασίας, του εθελοντισμού και της πολιτικής. Όλα αυτά απαιτούν τη διασύνδεσή του με άλλους ανθρώπους, ώστε έτσι να αιτιολογείται πλήρως και λογικώς το συμπέρασμα του Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος είναι Ον φύσει κοινωνικό.

Ποιο είναι όμως το συστατικό της σύνδεσης των ανθρώπων μεταξύ τους; Ποια είναι η κολλητική ουσία των πάσης φύσεως σχέσεων των ανθρώπων; Όπως και να τις χαρακτηρίζουμε τις σχέσεις αυτές, είτε αναπτύσσονται στο επίπεδο του έρωτος, είτε της φιλίας, είτε της οικογένειας, είτε της εργασίας, είτε της πόλης, είτε του έθνους , είτε υπερεθνικά, αυτό που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους, για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ευδαιμονίας, είναι η ΑΓΑΠΗ. Αυτή η ουσία συγκολλά τον άνθρωπο ως ενιαίο οργανισμό, αυτή ενεργοποιεί τη συνείδησή του να αναζητήσει το φωτισμό της από τη Θεία Πηγή του, αυτή, στο δρόμο της Ζωής , τον διασυνδέει με τους συνανθρώπους του, στην κοινή αναζήτηση νοήματος κι ευτυχίας.

Στην πορεία αυτή κάθε άνθρωπος γίνεται μέλος πολλών συλλογικοτήτων. Η σύλληψη της ιδέας της Οργανικότητας εστιάζει σε αυτό ακριβώς το σημείο, ότι δηλαδή ο άνθρωπος, έχει ως έργο την επέκταση της ενότητας και συλλογικότητας εν αγάπη, ως αναγκαία προϋπόθεση φωτισμού, συνείδησης και επιδίωξης της ανθρώπινης ευτυχίας.

Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί ως προϊόν βίαιης

 ή ασυνείδητης ομογενοποίησης και μαζικοποίησης των ανθρώπων

Η ενότητα προϋποθέτει συνειδητή διασύνδεση με την ανώτερη ποιότητά μας και μεταφορά αυτής στην κοινωνία, η οποία αποτελεί και τη βάση διαμόρφωσης του πολιτισμού

Ο άνθρωπος είναι ανάγκη να αντιληφθεί ότι ζώντας στον Κόσμο, δεν αποτελεί παρά ένα κύτταρο του σώματος της Ανθρωπότητας, ένα κύτταρο ενός ιδιαίτερου και μοναδικού οργάνου της, που μπορεί να ονομάζεται Έθνος, κοινωνία, οικογένεια ή όπως αλλιώς ανάλογα με το πώς φωτίζεις τον οργανισμό.

Κι ως κύτταρο έχει ένα απόλυτα ατομικό ρόλο να παίξει, από τον οποίο εξαρτάται η ευημερία τόσο του ιδίου όσο κι όλου του οργάνου στο οποίο ανήκει, αλλά κι όλου του οργανισμού. Με τη συνείδηση αυτή κατανοούμε όλοι ότι κανείς άνθρωπος δεν περισσεύει, αλλά όλοι θα πρέπει να ανακαλύψουν τη φύση τους και να παίξουν το ρόλο τους, με συνθήκες ελευθερίας, δικαιοσύνης κι αλληλοσεβασμού.

Υπό τη συνείδηση της Οργανικότητας οι όποιες συγκρούσεις επομένως προκαλούνται, εντός του οργανισμού, δεν αποτελούν παρά εκδηλώσεις διαφόρων μορφών ασθένειας, δυσαρμονίας κι ανισορροπίας, τις οποίες ο οργανισμός με συνείδηση κι αγάπη οφείλει να θεραπεύσει, χάριν της ευημερίας του όλου.

Υπ’ αυτή την αντίληψη, που χρησιμοποιεί ως πρότυπο κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης τη Θεία Δημιουργία, δεν νοείται καμμία μορφή καταπίεσης και σύγκρουσης, πολύ δε περισσότερο εξόντωσης των αντιπάλων, ως δήθεν θεμιτό μέσο προώθησης κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Η πορεία των ανθρώπων προς τη συνείδηση και την ευημερία δεν ήταν και δεν είναι ατομικός , αλλά συνδυασμός ατομικού και συλλογικού αγώνα. Προϋπόθεση της επίτευξής του είναι ο φωτισμός της Συνείδησης σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, μέχρι να ολοκληρωθεί ο φωτισμός κι ενεργοποίηση του όλου οργανισμού, οπότε και θα εκπληρωθεί το Μέγα Έργο του Ανθρώπου στον Κόσμο.

Αυτό το Έργο προωθεί Η ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στον Κόσμο.

Ένα έργο που καθιστά κάθε άνθρωπο κόσμημα της συλλογικότητας στην οποία ανήκει, τις πόλεις κοσμήματα των εθνών τους και τα έθνη του κόσμου κοσμήματα αυτού. Δημιουργεί το συλλογικό πρότυπο, όπου όλοι οι άνθρωποι που έλκονται από τις ιδέες αυτές, βρίσκουν μόνοι τους και με αυτογνωσία τη θέση τους εντός της, μεταφέρουν βιωματικά το πρότυπο, με την ίδια τη συνεπή ζωή τους, στο περιβάλλον τους και διευρύνουν εν αγάπη την οργανική αυτή Συλλογικότητα.

Αυτός είναι ο Πολιτισμός των Ανθρώπων, που βιώνουν την Οργανικότητα. Αυτός είναι ο εγγεγραμμένος στο γενετικό κώδικα του Ελληνισμού δρόμος, για το φωτισμό και την κατάδειξη του δρόμου εξόδου της Ανθρωπότητας από τις όποιες φαινομενικά αδιέξοδες κρίσεις της.

ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ Κίνηση Οργανικότητας

Blog COSMOPOLIS

Κυριάκος Κόκκινος

Blog Κυριάκος Κόκκινος

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

Η ασφάλεια υπό το πρίσμα της Οργανικότητας. Ολιστική αντίληψη περί ασφαλείας και κοινωνικές παθογένειες.

Όλη η ομιλία του προέδρου της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ και Δικηγόρου Κυριάκου Κόκκινου, που ανέπτυξε στην Ημερίδα Ασφαλείας με τίτλο «SECURITY ΩΡΑ ΓΙΑ REENGINEERING», που έλαβε χώρα στον ‘Αλιμο, στις 26/9/2015 .

Οι εξέχοντες κι εκλεκτοί ομιλητές (Σπύρος Κυριακάκης ,Συγγραφέας, Εκπαιδευτής,Δρούγος Αθανάσιος , Στρατιωτικός αναλυτής-διεθνολόγος Παρασκευάς Βερώνης, Security Μanager,Νίκος Δενιόζος , Υποναύαρχος Λ.Σ. ε.α. , Γιώργος Κεραμιδάς, Σύμβουλος Ασφαλείας Επιχειρήσεων και Δημήτρης Κανναβός και Γιάννης Βερώνης, Δημοσιογράφοι κι οργανωτές), με το αξιόλογο και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο επάγγελμα ακροατήριο, είχαν ως αποτέλεσμα μια πολύ αξιόλογη ημερίδα, την πρώτη στο είδος της, που έθεσε τις βάσεις για τη διαμόρφωση ενός γόνιμου διαλόγου για τη βελτίωση ενός πολλά υποσχόμενου επαγγελματικού επιχειρηματικού τομέα στην Ελλάδα και διεθνώς.

Το αληθές νόημα της Ασφάλειας υπό το πρίσμα της Οργανικότητας (από το 3ο λεπτό και μετά διαβάστε το κείμενο)

 

Πολιτική και κοινωνική κρίση. Λύσεις και προτάσεις της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

 

Από την ομιλία μου στην ημερίδα στο Δήμο Αλίμου, το Δήμο

του μεγάλου Θουκυδίδη, στις 4 Σεπτεμβρίου 2015

 

Του Κυριάκου Κόκκινου –Δικηγόρου

Ιδρυτή Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

 

Όπως ορθά πιστεύουν οι Ιάπωνες ευγενείς πολεμιστές Σαμουράι, κάθε καλή συζήτηση ξεκινά με τη γνωριμία. Για όσους δεν με γνωρίζετε είμαι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, έχω ειδίκευση στο ποινικό κι εμπορικό δίκαιο κι είμαι μεσολαβητής και διαπραγματευτής. Είμαι ειδικευμένος στην ασφάλεια, ιδίως τη ναυτική. Τα ενδιαφέροντά μου στρέφονταν πάντα γύρω από τη φιλοσοφία, τη θρησκεία και την αλήθεια, τον Ελληνισμό, την ιστορία και τον πολιτισμό και την πρακτική διάσταση της εσωτερικής αναζήτησης, που είναι η εθελοντική προσφορά.

Μέσα από τις αναζητήσεις μου εδώ και 22 χρόνια δραστηριοποιούμαι σε ποικίλους εθελοντικούς φορείς κι έχω την τιμή να είμαι Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων, μια κι η θητεία μου ως Αλεξιπτωτιστής και Βατραχάνθρωπος στις Ειδικές Δυνάμεις, αποτελεί μέχρι και σήμερα από τα ισχυρότερα βιώματά μου ως ανθρώπου, που με όπλισαν με την ποιότητα εκείνη στο σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, που είναι ικανή να ξεπερνά κρίσιμες καταστάσεις, να προσαρμόζεται, να πολεμά και να επιβιώνει.

Τα τελευταία χρόνια η έμφυτη δίψα μου για αναζήτηση με οδήγησε στην ανάπτυξη, μελέτη, καταγραφή και καλλιέργεια μιας πρωτότυπης ιδέας, την οποία ονόμασα ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ και την οποία με πολλούς καλούς φίλους, ανήσυχα και δημιουργικά κύτταρα της κοινωνίας μας, ήδη καλλιεργούμε στην Κίνηση ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, που ευελπιστεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξαναγίνουν κοσμήματα του ΚΟΣΜΟΥ!

Θα επιχειρήσω μία προσέγγιση της σύγχρονης κρίσης κι εκτίμησης των αιτίων και μέσων διεξόδου, υπό την οπτική της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, επιχειρώντας αυτό, που όσοι ασχολούνται με τη δημιουργική σκέψη και τη ηγεσία, ονομάζουν έξοδο από το κάδρο ή το επίπεδο.

Έχουμε προγραμματιστεί από σειρά παραγόντων, όπως η οικογένεια, το σύστημα εκπαίδευσης, την πολιτεία και κυρίως το σύγχρονα μέσα προπαγάνδας, που είναι τα ΜΜΕ, η τηλεόραση κι ο κινηματογράφος με τα μηνύματά τους, να σκεπτόμαστε εντός περιοριστικών πλαισίων. Τα πλαίσια αυτά μπορούν να βοηθούν να αναζητούμε λύσεις στα απλά καθημερινά προβλήματα ζωώδους επιβίωσης – τι θα φάω, τι θα πιώ, που θα κατοικήσω, που θα εργαστώ, πώς θα θεραπευτώ, πώς θα λύσω τα οικονομικά μου προβλήματα – αλλά είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να εγκλωβίζουν τις δημιουργικές δυνάμεις του νοός. Έτσι εγκλωβίζουν τις νοητικές δυνάμεις της φαντασίας, της βούλησης και της ισχύος, στη λειτουργία εντός των ελεγχόμενων αυτών πλαισίων, ώστε να μην συμβεί κανένα «λάθος» και προκύψει καμμιά συνειδητοποίηση των ανθρώπων και των κοινωνιών τους, που εξελίσσονται σε κοπάδια ζώων, προς αναπαραγωγή κι εκμετάλλευση, λειτουργούντα με άγνοια της πραγματικότητας, με στρεβλή αντίληψη, πλανημένα κι ελεγχόμενα με αντίστοιχα μέσα ζωωδών ανακλαστικών, ως ο φόβος κι η ένταση των αναγκών ικανοποίησης των ενστίκτων.

Εμείς για να επιχειρήσουμε μία ανάλυση της κρίσης, καλό θα ήταν να επιχειρήσουμε να βγούμε εκτός του κάδρου και να αναλύσουμε τις κοινωνικές κρίσεις σε μία μεγαλύτερη περίοδο από αυτήν των τελευταίων ετών ή δεκαετιών, στις οποίες περιορίζεται η δημόσια συζήτηση.

Για να βγούμε από το ελεγχόμενο πλαίσιο σκέψης κι ανάλυσης των δεδομένων, χρειάζεται να σας αποκαλύψουμε το νόημα που προσδίδουμε στην έννοια της οργανικότητας.

Η ιδέα αυτή, που διατρέχει την ανθρώπινη φιλοσοφία και θρησκείες, ιδίως τη Χριστιανική, έχει αναφορές στη στωική φιλοσοφία, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και βρίσκει την τέλεια διατύπωσή της στην Αγία Γραφή. Διαβάζουμε στον κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο την απόλυτη τεκμηρίωση της οργανικότητας στα λόγια του Κυρίου:

21 ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας.  22 καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν,  23 ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας.

Η ιδέα αυτή της οργανικότητας που ωρίμασε, δεν πρεσβεύει παρά αυτό, ότι δηλαδή οι άνθρωποι στην πραγματικότητα είμαστε συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, κατά τρόπο άρρηκτο εντός του ενιαίου Οργανισμού της Ανθρωπότητας κι όλοι μαζί με το Δημιουργό, ευρισκόμενοι εν ζωή για να επιτελέσουμε έναν σκοπό, που είναι να ανακτήσουμε συνείδηση και να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν, επιφέροντας τάξη στο διαταραγμένο επίπεδο της ΥΛΗΣ.

Δεν είμαστε παρά κύτταρα ενωμένα μέσα σε ένα μεγαλύτερο οργανισμό, που είναι η όλη ανθρωπότητα. Κύτταρα αναγκαία για τη λειτουργία του όλου, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, ασθενούν αυτά αλλά κι όλος ο Οργανισμός. Και μέσα σ’ αυτόν τον οργανισμό υπάρχουν μερικότερες συλλογικότητες κι ομάδες κυττάρων, που καθεμιά επιτελεί το δικό της αναγκαίο ρόλο- λειτουργία, που υπηρετεί πάντα κι εκ της φύσεως τάξης την ευημερία τόσο αυτών ως ατόμων – κυττάρων, όσο και του οργάνου , αλλά και του οργανισμού. Οι συλλογικότητες αυτές, που παίζουν το ρόλο των οργάνων και λειτουργιών του σώματος κι από την φυσική ανάγκη και τη θεία τάξη, δημιουργήθηκαν για να εκπληρώσουν το Θείο σχέδιο, είναι οι οικογένειες, οι φιλίες, οι κοινότητες και πόλεις, οι επιχειρήσεις, οι ομάδες, τα έθνη , τα κράτη, οι υπερεθνικοί οργανισμοί, μέχρι την ίδια την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Πότε όμως τα κύτταρα και τα όργανα υπηρετούν τη φύση τους; Όταν έχουν συνείδηση του ατομικού τους ρόλους εντός του συνόλου, που ανήκουν, τόσο του μερικού, δηλαδή του οργάνου – δες μία κοινωνική ομάδα ή ένα έθνος – όσο και του συνολικού οργανισμού, και τον επιτελούν με βάση τις Θείες Δημιουργικές Αρχές, όσο και της αναγκαιότητας της διασύνδεσής τους με τα υπόλοιπα κύτταρα του Οργανισμού, εν αγάπη , ελευθερία και δικαιοσύνη.

Αυτές οι δημιουργικές αρχές είναι οι Αρετές, που πάντα ακούγαμε, αλλά δεν κατανοούμε ή δυσκολευόμαστε να εφαρμόσουμε. Η σοφία, η συνείδηση δηλαδή και γνώση της πραγματικότητας, η αγάπη, η αίσθηση δηλαδή ενότητας μεταξύ μας και το πρακτικό ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων, η δικαιοσύνη, που επαναφέρει σε τάξη την κάθε εκτροπή κι η ελευθερία, υπό την ορθή της έννοια, της δυνατότητας καθενός να πραγματώνει τον φυσικό του ρόλο, με την εκδήλωση της ελεύθερης βούλησής του, αντιστεκόμενος έτσι στις εντός του κόσμου εκδηλούμενες δυνάμεις της άρνησης.

Πλην όμως όλα αυτά τα όμορφα δεν ισχύουν αυτονόητα στην πράξη. Αντίθετα βιώνουμε ως άνθρωποι εκτροπές και πτώσεις, ζούμε στο matrix, στον παραμορφωτικό φακό του κόσμου και πλανώμενοι έχουμε πίστη σε λάθος παραδοχές. Πιστεύουμε στην ατομικότητα, ότι καθένας από εμάς είναι ένα χωριστό άτομο, μονάδα, σε πλήρη αποσύνδεση κι αυτοτέλεια από τους άλλους ανθρώπους κι από το Θεό Δημιουργό. Πιστεύουμε ότι η επιδιωκόμενη ευημερία και το τέλος , ο σκοπός της ζωής καθενός από εμάς, εξαρτάται από τη συσσώρευση υλικών αγαθών, γύρω από το άτομό μας κι εκεί αναπαύουμε τις καρδιές μας, εκεί στηρίζουμε την ψευδαίσθηση ασφάλειάς μας.

Όταν βεβαίως  ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες κρίσεις, που ανακυκλώνονται στην ανθρώπινη ιστορία, σαν να επισκέπτεται τον κόσμο μας ένας αυστηρός δάσκαλος για να μας επαναφέρει στο σωστό δρόμο, όπως τα τελευταία 5 χρόνια, εμείς ταραζόμαστε . Απελπιζόμαστε γιατί αισθανόμαστε να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, το ψευδοστήριγμα της πλασματικής ευημερίας μας.

Ας δούμε όμως λίγο τα δεδομένα της σύγχρονης ιστορίας των τελευταίων 15 ετών, για να αντιληφθούμε ότι η ζωή των ανθρώπων ήταν πάντα έτσι, με δυσκολίες και προκλήσεις:

Οι Έλληνες πέρασαν από τα χρόνια μιας οδυνηρής επανάστασης για την απελευθέρωσή τους από τον Οθωμανικό ζυγό, που και μέσα σ’ αυτήν πρόλαβαν να βγάλουν τα μάτια τους με εμφυλίους, με ιδιοτέλειες , καταχρήσεις, άκρατο εγωισμό και φιλοδοξίες, με δολοφονία ενός καταπληκτικού Κυβερνήτη κι εν τέλει με ηθελημένη υπαγωγή σε μία ξενόφερτη βασιλεία.

Επακολούθησαν οι πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893, του 1932, η διεθνής κρίση του 1929 και μια σειρά από φοβερές και διαρκείς πολεμικές συγκρούσεις, ο πόλεμος του 1897, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος η Μικρασιατική Εκστρατεία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Απελευθέρωση της Κύπρου με την ΕΟΚΑ Α. Πόσα πέρασαν οι παππούδες κι οι γονείς μας. Και έμελλε εις εμάς να διαχειριστούμε τις τύχες του κόσμου τα τελευταία 40-50 χρόνια με μία σχετική ηρεμία κι ειρήνη, αλλά κι εμείς κάναμε τραγικά λάθη.

Καταφέραμε μέσα σε 40-50 χρόνια να αφανίσουμε τον όμορφο παραδοσιακό κόσμο του Ελληνισμού, τη γνώση και την αγάπη για τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό και την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη μας για ελευθερία, εντασσόμενοι μέσα σε ισχυρές διεθνείς ομάδες εξουσίας, που φαίνεται ότι δεν εμφορούνταν από τις ίδιες αρχές κι αξίες. Αυτό δε που έκανε το κράτος κι οι δημόσιοι θεσμοί του, επαναλάμβανε κι ο πολίτης με τους κοινωνικούς φορείς. Έτσι από μία χώρα, όπου όσο κι αν δεν είμαστε συνεπείς προς τις αρχές της αρετής, δικαιοσύνης κι ελευθερίας, τουλάχιστον αναγνωρίζαμε την αξία τους, φθάσαμε στο άλλο άκρο, να ζούμε χωρίς έρμα, χωρίς πυξίδα και χωρίς αναφορά σε καμμία αξία. Εξέλειπαν άνθρωποι με οράματα, ιδανικά και ισχυρή προσωπικότητα για να τα επιδιώξουν και να ευθυγραμμίζουν τις κοινωνίες με αυτά.

Ως πολίτες ασπαστήκαμε το αιρετικό δόγμα του άκρατου ατομικισμού και της πιο φαύλης ανάγκης για μία υλιστική κι εικονική ευτυχία, βασισμένη μόνον σε αύξηση του υλικού πλούτου, με τον οποίο συνδέσαμε την ανθρώπινη ύπαρξή μας. Ως αντάλλαγμα ξεπουλήσαμε τα ιδανικά μας και την ίδια μας τη συλλογική ταυτότητα, κοινότητα και πολιτεία, για να την διαχειρίζονται, ως θέλουν, ξένα ταπεινά και σκοτεινά συμφέροντα, που καμμιά συνείδηση δεν είχαν, ούτε σχέση έχουν, με τις αξίες της υγιούς και πραγματικής ατομικής και συλλογικής ευημερίας ανθρώπων κι ανθρωπότητας. Αντίθετα αυτά τα συμφέροντα ενδιαφέρονται και προωθούν την παγίδευση των ανθρώπων στην απάνθρωπη αυτή μορφή εξανδραποδισμού κι αυτοϋποδούλωσής τους.

Μέσα στην παραζάλη και τα παραισθησιογόνα, που πλουσιοπάροχα μας προσφέρει ο κυρίαρχος υλισμός και οι ιερείς του, αποδεχθήκαμε να υποδουλωθούμε στις τράπεζες και στους εξουσιαστές τους, για να έχουμε 2 αυτοκίνητα και τρία σπίτια, να κάνουμε διακοπές σε όλο τον κόσμο και να ανοίγουμε το βήμα μας παραπάνω  από εκεί που αντέχουμε. Κι η τάση μας αυτή μας απομάκρυνε από τον ίδιο μας το σκοπό, που ήταν να ζούμε συνειδητά κι ευτυχισμένα , κοντά και σε κοινωνία με τους ομοίους μας, προωθώντας και τη συλλογική έτσι ευημερία. Υποδουλωθήκαμε πιστεύοντας ότι απελευθερωνόμαστε κι αυτή η κυριαρχία της πλάνης, είναι η μέγιστη επιτυχία του κυρίου της διαβολής.

Διαχωριστήκαμε μεταξύ μας σε ένα σχιζοφρενικό αγώνα να εξουσιάσουμε όσα περισσότερα πράγματα κενά περιεχομένου μπορούσαμε, χάνοντας τον χρόνο και την ψυχή μας και στερώντας άδικα ανάλογες δυνατότητες από τους αδελφούς μας, συγκρουόμενοι άνευ αιτίας και λόγοι και καταστρέφοντας ο ένας τον άλλο σε ένα αέναο ανακυκλούμενο αυτοκαταστροφικό πόλεμο, που σκοτώνει τις δυνατότητες των ανθρώπων, πριν αυτού καταφέρουν να γίνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Ο διαχωρισμός αυτός είναι τόσο πρόδηλος όταν η πολιτική εξουσία ασκείται από κόμματα, που διαχωρίζουν τις κοινωνικές κι εθνικές δυνάμεις και δεν ομονοούν ούτε καν στα αυτονόητα, οδηγούμενοι από άκρατο ατομισμό, εγωισμό κι ιδιοτέλεια.

Επίσης ενδεικτικά κι οι κοινωνικές κι οικονομικές δυνάμεις διαχωρίζονται με τη δημιουργία ταξικής κι όχι οργανικής συνείδησης, με την ανάπτυξη ενός φαύλου συνδικαλιστικού κινήματος και της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος ακραίων ανισοτήτων και μοιραίων αλληλοσυγκρούσεων.

Σήμερα ζούμε τις συνέπειες από ένα τσουνάμι, που ξεκίνησε την πορεία του δεκαετίες πίσω, το οποίο λίγοι προέβλεψαν κι ελάχιστοι το αποδίδουν στις σωστές αιτίες.

Οι χώρες της λεγόμενης κατ’ ευφημισμό πολιτισμένης καπιταλιστικής Δύσης, μεταξύ των οποίων κι η Ελλάδα, αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα σύστημα αναπαραγωγής φράκταλς φαυλότητας, ασθένειας κι αδικίας, το μοντέλο δε αυτό αναπαράχθηκε σε όλα τα κράτη κι έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά.

1. Κράτη αποτελούμενα από ανθρώπους, που χάνουν συνείδηση της προσωπικότητας και του ρόλου του μέσα στην κοινωνία, που απώλεσε επίσης τα ενωτικά χαρακτηριστικά της. Πλήττονται οι ιδέες του εθνισμού και της φιλοπατρίας, δυσφημιζόμενες ως ασύμβατες με τον ανθρωπισμό και το νέο ιερό καθήκον του πολυπολιτισμού, αντί να θεωρούνται αναγκαίο στοιχείο αυτοσυνειδησίας για την επίτευξη συνειδητής ένωσης σε επόμενο επίπεδο. Πλήττονται οι γλώσσες, η ιστορία κι οι πολιτισμικές παραδόσεις. Πλήττονται οι θρησκείες που καλλιεργούν τα ήθη, την ψυχή και πνεύμα των διψούντων για αλήθεια ανθρώπων. Πλήττεται κάθε δυνατότητα ενοποίησης των ανθρώπων, καλλιεργούμενου ενός διαρκούς βάρβαρου βομβαρδισμού κακού κι απάνθρωπης εγκληματικότητας, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Πλήττονται οι ανθρώπινες σχέσεις, η οικογένεια κι η φιλία, με την καταπολέμηση της αναγκαιότητάς τους και τη διάλυσή τους με προώθηση των πλέον αφύσικων κι άρρωστων σχέσεων κι έξεων.
2. Οι άνθρωποι απομονώνονται στα καταθλιπτικά ατομικά τους τείχη. Εκπαιδεύονται σε συγκρουσιακά μοντέλα κι όχι ενωτικά, τόσο στην προσωπική, όσο και στην επαγγελματική, αλλά και στην πολιτική ζωή. Αυτό οδηγεί σε συνεχή προβλήματα σχέσεων και διαλυτικά φαινόμενα, στην οικογένεια , στην εργασία και παραγωγή, αλλά και στην κοινωνία και πολιτεία, που αδυνατεί πλέον να βρει μοντέλα παλλαϊκής ένωσης για την επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων που ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
3. Καλλιεργείται ένα πρότυπο φαύλου ευδαιμονισμού, στηριγμένου στον άκρατο υλισμό. Ιδιοτέλεια, απληστία, εκμετάλλευση σε όλες τις διαστάσεις.

Αυτό το βλέπεις στα αυτονόητα, στα οποία στηρίχθηκε η δυτική οικονομία, που αποτελεί ένα άναρχο σύστημα εκμετάλλευσης του αδύνατου από τον ισχυρό. Μια νέα μορφή οικονομικής φεουδαρχίας, που έχει απλώσει τα δίχτυα της παντού.

Κι εμείς βιώνουμε στην Ελλάδα τις συνέπειες του συστήματος αυτού.

Τη φαυλότητα του πολιτικού κόσμου, τη διαφθορά , τον ατομικισμό και την ιδιοτέλεια. Την αδιαφορία κι αντίστοιχες ποιότητες , αναπαραγόμενες μέσα στον κόσμο. Αναδεικνύεται από το βόρβορο ένα αδιαφανές κι μη έχοντα καμμία κοινωνική νομιμοποίηση σύστημα εξουσίας, που τείνει να αναπαράγει τα φαύλα αυτά πρότυπα διοίκησης κι εξουσίασης, χωρίς να αναζητεί τα υγιή μοντέλα συνεργασίας, που παρέχει η φύση κι η Θεία Δημιουργία, όπως είναι η Οργανικότητα.

Κι εμείς, πλανώμενοι και πλανούντες, αναζητούμε λύσεις σε τυχαίως αναδεικνυόμενους ανθρώπους, αλεξιπτωτιστές και κόμματα, διαλυτικά των υγιών δυνάμεων, ανίκανων και των δύο να αναβαπτίσουν την κοινωνία στα οράματα και τις αξίες για τις οποίες διψά απεγνωσμένα.

Φίλοι μου τις λύσεις δεν θα τις βρούμε εκεί.

Θα τις βρούμε σε υγιείς ιδέες, στις αρχές και τις αξίες, τις οποίες κατέχουμε κι από τις οποίες απομακρυνθήκαμε. Θα τις βρούμε στην σύνδεσή μας πάλι σε υγιείς συλλογικότητες και μέσα από αυτές στην ανάδειξη κατάλληλων ανθρώπων, ικανών να προσφέρουν στην πολιτική διοίκηση της πολιτείας. Με ευθύνη, ανιδιοτέλεια και πάντα κοινωνική αναφορά κι έλεγχο.

Θα βρούμε λύσεις εκεί που θα αρχίσει να ανθεί και πάλι η αγάπη, η ενότητα, το ενδιαφέρον για τις ανάγκες και του άλλου, η γνώση κι η συνείδηση της αλληλεξάρτησής μας.

Λύσεις θα βρεθούν όταν από τη βάση της κοινωνίας ανάψει μία μεγάλη πυρκαγιά των ανθρώπινων συνειδήσεων, της καρδιάς και του πνεύματος, ικανή να κάψει το κακό, που η αδιαφορία μας θέριεψε. Ικανή να εξαγνίσει εμάς και τις κοινωνίες μας από τα πάθη και τη μοιραία συμβολή μας στην αυτοπαγίδευσή μας. Μια φωτιά που θα θερμάνει και θα φωτίσει τις απελπισμένες μονάδες, αποδεικνύοντας ότι κανείς δεν είναι μόνος του και δεν πρέπει να υποφέρει, χωρίς την προστασία των αδελφών του. Μια φωτιά που θα σημάνει ότι από το δικό μας ενδιαφέρον δεν θα αφεθεί άνθρωπος πεινασμένος, διψασμένος, ασθενής και μόνος, χωρίς εργασία κι αξιοπρέπεια.

Κι αυτό θα ξεκινήσει σήμερα από τη συμπεριφορά μας στο διπλανό μας, στην οικογένεια και τους φίλους  μας, για να εξαπλωθεί στην πόλη, στη χώρα και στον κόσμο.

Εμείς στην Κίνηση ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ δημιουργούμε τη δυναμική ενός τέτοιου προτύπου, για να το αναπαράγεται όλοι και καθένας, στη συνέχεια, στη δική σας πόλη και κοινότητα, καθώς θα ξυπνά για να ξυπνήσουμε τις κρυμμένες δυνάμεις του αναγεννώμενου φοίνικα της μυθολογίας μας.

Η Ελλάδα κι ο Κόσμος δεν πεθαίνει. Αναγεννιέται από τις στάχτες της οδύνης και στο χέρι μας είναι να μην παραμείνουμε θύματα μίας στείρας ανακύκλωσης χωρίς νόημα, σε κόμματα και πρόσωπα, αλλά να προχωρήσουμε στο ανηφορικό Ηράκλειο μονοπάτι, πλουσιότεροι σε ιδέες, σε δύναμη και σε βούληση για έργα καλού.

Έτσι αλλάζει ο κόσμος.

Έτσι σηκώνουμε τον κόσμο μας ψηλά.

Πολιτική και Κοινωνική Κρίση. Λύσεις της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ.

Από την ομιλία μου στο πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου, το Δήμο του μεγάλου Θουκυδίδη, στις 4 Σεπτ 2015, με θέμα : Πολιτική και Κοινωνική Κρίση. Λύσεις της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ. Εδώ με το Δημοσιογράφο και διοργανωτή της εκδήλωσης Γιάννη Βερώνη και τον Οικονομολόγο, Επιχειρηματία και συνιδρυτή της Κίνησης Δημήτρη Χριστοδουλόπουλο.

Eκδήλωση πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού στον Άλιμο, στις 4 Σεπτεμβρίου.

Εκδήλωση πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού στον Άλιμο, στις 4 Σεπτεμβρίου. Μεταξύ των ομιλητών κι ο Δικηγόρος, Εκπρόσωπος της Κίνησης ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ κι Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων Κυριάκος Κόκκινος.

H ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 20ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ . ΛΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ..
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΡΩΝΗΣ
ΟΜΙΛΗΤΕΣ :
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΑΚΟΣ (ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕRGOLADIGEO)
ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΙΑΤΡΟΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ Γ.Ν.Π ΤΖΑΝΕΙΟ)
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ(ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ-ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Διαπραγματευτής- Μεσολαβητής, Ειδικός Ναυτικής Ασφάλειας, Αντιπρ. Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων, ιδρυτής Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ»
ΝΙΚΟΣ ΔΕΝΙΟΖΟΣ (ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ Λ.Σ Ε.Α)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ)
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΥΝ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΛΙΜΟΥ
Κος ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ
ΦΟΡΕΩΝ

Ο Δικηγόρος κι Εκπρόσωπος της Κίνησης ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ Κυριάκος Κόκκινος σε ημερίδα Ασφαλείας!

Ζούμε σε ένα κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο, ένα σύστημα μυστήριο και πολύπλοκο. Έναν κόσμο που είναι πάντα σε κίνηση κι η κίνηση αυτή προκαλεί ίλιγγο , ανασφάλεια και φόβο. Οι συγκρούσεις, φυσική συνέπεια της κοσμικής συνθήκης, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις πλέον κρυφές μύχιες αδυναμίες και φοβίες μας. Η Οργανικότητα κι η Κίνηση ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, που ξεκίνησε να υφαίνει ένα δίκτυο θετικής ενέργειας μέσα στον Κόσμο, έχουν πολλά να σας πουν. Περισσότερα στην ημερίδα Ασφαλείας στον Άλιμο, στις 26 Σεπτεμβρίου.

Είμαστε άραγε πολίτες ελεύθεροι να αναδείξουμε μια φωτισμένη ηγεσία;

Του Κυριάκου Κόκκινου –Δικηγόρου

Ιδρυτή Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Γράφω το παρόν και το συνοδεύω με τη φωτογραφία του Ρήγα, τέλη Αυγούστου 2015, λίγες ημέρες πριν από τις νιοστές ανούσιες και καταστροφικές εκλογές των τελευταίων κρίσιμων χρόνων. Ένας ακόμη μήνας συνεχούς άσκοπης πολυλογίας, εκκωφαντικών τιτιβισμάτων πάντων, των σχετικών κι ασχέτων, ακατάσχετης ανουσιο-κενολογίας και λεκτικού πετροβολήματος, χωρίς νόημα κι αποτέλεσμα. Κυρίαρχο διακύβευμα το να «κυβερνήσουμε» ή το να «εκλεγούμε» εμείς κι όχι οι άλλοι. Εξ ου κι η συνεχής αδιέξοδη κριτική όλων κατά όλων.

Κατανοώ το κρίσιμο του θέματος για τα λαμόγια που τρέμουν μήπως χάσουν την υποστηρικτική θαλπωρή του αξιώματος, όπως και την αγωνία των φιλόδοξων να κατακτήσουν «κοινωνική καταξίωση» – ας πούμε – κι οπωσδήποτε οικονομική ασφάλεια, σε συνθήκες κατάρρευσης του εθνικού και διεθνούς οικονομικού συστήματος.

Ο λαός όμως, όπως πάντα, θύμα της συνεχούς, αδιάκοπης και πλέον και επιστημονικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, ακολουθεί τους ταγούς, παρά τη γενική κι επαναλαμβανόμενα αποδεδειγμένη αναξιοπιστία τους και με την ελπίδα του απελπισμένου, συνεχώς ανανεούμενη από το γενικευμένο κλίμα φόβου περί χειροτέρων, τους παρέχει εναλλάξ την εντολή να τον εκμεταλλευτούν ακόμη πιο σκληρά, να τον δυναστεύσουν , να τον βασανίσουν και στο τέλος, ευτελισμένο κι αποξηραμένο από κάθε ικμάδα, να τον πετάξουν, ως γρανάζι, που χάλασε και το αντικαθιστούν με άλλο. Το νέο γρανάζι, που διεθνώς ετοιμάστηκε κι ονομάστηκε ρεύματα μετανάστευσης, ορθώς λαθρομετανάστες, που ξαφνικά τόσο γλυκά μετονομάστηκαν σε παράτυπους μετανάστες, από το συστημικό, εξουσιαστικό, ιδεολογικό και πολιτικό σύμπλεγμα, μέρος του οποίου αποτελεί κι η διεθνοποιημένη και πάντα τυφλή αριστερά κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μέρος της. Ένα ρεύμα με θύμα ανθρώπους, που κάποια συμφέροντα τους χρησιμοποιούν ως πολιορκητικούς κριούς εναντίον της πολιτισμένης Δύσης, για την πλήρη κατάρρευση του κόσμου , όπως τον ξέρουμε και την εγκαθίδρυση της ενιαίας διεθνούς εξουσίας. Κυρίως όμως ένα ρεύμα στρεφόμενο κατά της Ελλάδας. Γιατί αν πέσει ο Ελληνισμός στο αγώνα αυτό, ανοίγει η κερκόπορτα κι ο εχθρός καταλαμβάνει τη Βασιλεύουσα.

Δυστυχώς αυτό που αγνοούμε είναι ότι πράγματι δεν υπάρχει ΕΜΕΙΣ κι ΑΛΛΟΙ … , υπό την έννοια της απόλυτης ατομικότητας, υπό το πρίσμα της οποίας έχουμε μάθει να αναλύουμε τα δεδομένα του μικρόκοσμού μας.

Είμαστε όλοι μας ΕΜΕΙΣ, τόσο σε εθνικό συλλογικό επίπεδο, όσο κι ευρύτερα σε επίπεδο ανθρωπότητας, κύτταρα ενός διαιρεμένου κι ασυνείδητου μεγάλου ΕΓΩ, που καθένας μας έχει χάσει τη γνώση και συνείδηση της θέσης και του ρόλου του, μέσα τόσο στην επιμέρους συλλογικότητα (έθνος-πολιτεία) , όσο και της σύνολης υπερσυλλογικότητας (ανθρωπότητα). Κι η άγνοια αυτή είναι καταστροφική, γιατί δεν μας παρέχει τη δυνατότητα να δούμε το αυτονόητο, δηλαδή το πόσο συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας, άνθρωποι, κοινωνίες κι έθνοι, στο καλό και στο κακό. Πόσο κοινά είναι τα πάθη, οι αδυναμίες κι οι προκλήσεις και πόσο αναγκαία είναι η έξοδος από το βάλτο της ασυνειδησίας και πλάνης, για να διακρίνουμε τις αλήθειες αυτές, που είναι ικανές με κοινή συστράτευση και συνεργασία, να οδηγήσουν στην επίλυση της διεθνών πλέον τεράστιων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει για μια ακόμη φορά η ανθρωπότητα. Έτσι μέσα στη φθοροποιό μας πλάνη, αναλωνόμαστε στο να συγκρουόμαστε και να μην συνεργαζόμαστε, να διαιρούμαστε και να μην συνθέτουμε δυνάμεις, να εθελοτυφλούμε, αυτοτυφλούμενοι κι ετεροτυφλούντες, χωρίς ένα γενικό όραμα να μας καθοδηγεί στο Δρόμο.

Λύσεις ωστόσο πηγάζουν μόνο μέσα από το ΕΜΕΙΣ, δηλαδή τη συλλογική συνείδηση και δράση της ανθρωπότητας και των λαών της, που μπορούν να τις αναζητήσουν και βρουν κάνοντας χρήση των αρχών, που διαθέτουν, αλλά έχουν επιλέξει να τις καταχωνιάσουν στο κελάρι της συνείδησής τους. Λύσεις που θα βρεθούν όταν για παράδειγμα στο μεταναστευτικό, επικεντρωθεί η ανθρωπότητα στα πραγματικά αίτια, που το προκαλούν και τα θεραπεύσει, στην πηγή τους, αντιμετωπίζοντας για παράδειγμα τον απάνθρωπο ισλαμικό φανατισμό, που συμφέροντα εξέθρεψαν, εκεί που εμφανίστηκε, όπως πριν εξέθρεψαν και την Αλ Κάιντα, δίνοντας στους πολίτες των κρατών αυτών τη δυνατότητα να αγωνιστούν, για να ελέγξουν, σε καθεστώς ελευθερίας και δικαιοσύνης, τις πατρίδες τους, όπου έχουν δικαίωμα να ζουν ως άνθρωποι κι όχι ως κτήνη. Όσο όμως οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, δεν τροφοδοτούνται πλέον από τέτοια ιδανικά, τόσο οι ισχυρές δυνάμεις, που θέλουν να εξουσιάσουν απόλυτα την ανθρωπότητα, θα κάνουν πανηγύρι στις πλάτες των λαών, παίζοντας παιχνίδια μονόπολης.

Με τις σκέψεις αυτές και για να επανέλθω στα της Ελλάδας, όταν υφιστάμεθα συλλογικά τις συνέπειες της ανοησίας, της ανικανότητας ή συνειδητής προδοσίας των λίγων πολιτικών πειραματιστών, πλανόμαστε νομίζοντας ότι μόνο με την αλλαγή προσώπων, μπορούμε κάτι να κάνουμε! Και μάλιστα ότι κι η αλλαγή αυτή αποτελεί δήθεν το μέγιστο δημοκρατικό μας καθήκον!!! Δυστυχώς για να υπάρξει αλλαγή απαιτείται ανήφορος συνείδησης και διαρκής αγώνας.

Το είπε ωραία ο Ρήγας: Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά. Θα το παραλλάξω λίγο για να πω ότι για να συλλογάσαι καλά πρέπει να συλλογάσαι ελεύθερα!!! Αλλά για να συλλογάσαι και πολύ περισσότερο να επιλέγεις και να δρας ελεύθερα, χρειάζεται να κάνεις πρώτα την προσωπική σου Επ-Ανάσταση, που απαιτεί κόπο και θυσίες, να απελευθερωθείς από πλάνες, αδυναμίες, πάθη, φόβους, εξαρτήσεις, αλλιώς κάνεις τρύπες στο νερό.

Η σημερινή κατάσταση του Ελληνισμού δεικνύει δυστυχώς ότι οι Έλληνες διάγουν εν πλήρει αποχαυνώσει κι υποδουλώσει … Κυρίαρχος ο πανταχού παρών φόβος! Ανύπαρκτο το Όραμα της Ελευθερίας κι Αρετής! Τί αγώνα να κάνεις χωρίς αυτά να τον νοηματοδοτούν και τροφοδοτούν με την Θεία τους Ενέργεια;

Αν φίλοι μου δεν ξεπηδήσουν κι επιλεγούν από τα σπλάχνα μιας αναγεννούμενης κοινωνίας πολίτες, φωτισμένοι, με τέτοιες αρχές κι οράματα, όσες εκλογές κι αν γίνουν, όσοι πολιτικοί κι αν εναλλαχθούν στη διοίκηση του κράτους, θα κάνουν κι αυτοί τρύπες στο νερό! Κι ο χρόνος θα τρέχει αμείλικτα!

Την Τετάρτη , 5 Αυγούστου 2015, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο, μια συνέντευξη για την Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ και το Σύνδεσμο Ελλήνων Βατραχανθρώπων